Το δράμα του 2,89%
Για την έξωθεν καλή μαρτυρία της δημοκρατίας – που πρέπει να είναι μεγαλόψυχη με τους εχθρούς της – κόπτεται ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Γι’ αυτό δεν ήθελε εκείνη να απορρίψει τον Κασιδιάρη. Αντίθετα, τη συμβούλευσε να τον αφήσει να κατέβει στις εκλογές επειδή προτιμά «ένα ροτβάιλερ στον κήπο παρά μια οχιά μέσα στο σπίτι». Βέβαια, είχε και εκλογολογικό επιχείρημα. Εφόσον αποκλειστεί, εξήγησε, η ΝΔ θα πάρει ένα 5% των ψηφοφόρων του μόνο, ενώ στην αντίθετη περίπτωση ίσως «κάνει κυβέρνηση με 35%» αν «μαζευτούν αυτά τα κόμματα και κάνουν 10%». Αναμφίβολα ξέρει τον χώρο του – και ειδικά το δράμα του 2,89% ή οποιουδήποτε ποσοστού λίγο κάτω από το κατώφλι του 3% που αυτός ζει. Εξι φορές ζήτησε από το ποίμνιο των εθνικοπατριωτών να πορευτούν χέρι-χέρι, δύο τον άκουσαν.
Ο λαϊκισμός μιας «φεμινίστριας»
Ο ΣΥΡΙΖΑ, λένε οι Νεοδημοκράτες, θέλει να μεταφέρει την προεκλογική αντιπαράθεση στον βούρκο. Γιατί, συνεχίζουν, εκεί αισθάνονται άνετα οι λαϊκιστές. Σύμφωνοι. Ομως, στα πρωινά πλατό της Πέμπτης τη λάσπη την έφερε η Αννα Καραμανλή. Αυτή έδειχνε στην κάμερα μια φωτογραφία του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ επειδή πήγε σε παράσταση στο Παλλάς «όταν ανακοινώθηκε ο θάνατος του πρώτου παιδιού». Το κόλπο της περφόρμανς της, για να αμφισβητηθεί ο πατριωτισμός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ήταν τόσο φθηνό όσο εκείνα των κομματικών τρολ, το ύφος των οποίων αντέγραψε. Και δεν ήταν ο μοναδικός της λαϊκισμούλης. Η μετέπειτα επίκληση του φύλου της ήταν ένας ακόμη. Χειρότερος, αφού οι ειλικρινείς φεμινίστριες υψώνουν τη φωνή τους όχι για να φωνάξουν, αλλά για να ακουστούν όσες δεν έχουν λόγο.
Θύματα των τακτικιστών
«Αύριο, θα πρέπει να συζητήσουμε για τις συνεργασίες κομμάτων. Αυτές οι συνεργασίες θα είναι προϊόν πολιτικής σύγκλισης ή προϊόν εκβιασμού;». Ετσι διατύπωσε το ερώτημα ο Παύλος Γερουλάνος στη νυχτερινή τηλεοπτική ζώνη και έδωσε στους Συριζαίους την ιδέα να αναρωτηθούν αν η ΝΔ θα εκβιάσει το ΠαΣοΚ σε μετεκλογική συμπόρευση – για την ιστορία, ο Τζανακόπουλος, παρότι τσακωνόταν στο από πάνω τηλεπαράθυρο με τον Κουμουτσάκο, φάνηκε να διαβλέπει αμέσως την αντιπολιτευτική ευκαιρία στην απορία. Το κεντροαριστερό στέλεχος δεν αυτοσχεδίασε. Εμπνεύστηκε από την κομματική γραμμή που θέλει την παρακολούθηση Ανδρουλάκη μια απόπειρα να τεθεί σε ομηρεία όλη η παράταξη. Είναι χρήσιμο το συγκεκριμένο παραλειπόμενο, πάντως. Αναδεικνύει το πρόβλημα όποιων δεν έχουν κρυστάλλινα καθαρή στρατηγική: υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να πέσουν θύματα του τακτικισμού κάποιου που είναι καλύτερος τακτικιστής από αυτούς.
Οι ακτιβισμοί εκδικούνται
Στα χρόνια της εξουσίας ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε συχνά αντιμέτωπος με τον αντιπολιτευτικό του εαυτό – με τις μεθόδους διαμαρτυρίας, δηλαδή, που ο ίδιος έφερε από το πεζοδρόμιο στο κέντρο της πολιτικής σκηνής όταν σήκωνε πανό στον περίβολο της Βουλής ή συμμετείχε σε αμεσοδημοκρατικά πάνελ. Τώρα, που επιθυμεί πάλι να μεταπηδήσει από τα αντιπολιτευτικά στα κυβερνητικά έδρανα, ο Αλέξης Τσίπρας επιστρέφει σε εκείνη την εποχή, αναζητώντας στα αριστερά ειωθότα της τον τρόπο να εξασφαλίσει ψήφους για ένα κόμμα εξουσίας. Ακόμη κι αν έκρυβε πιθανότητες εκλογικής επιτυχίας η προσπάθειά του να ξανακάνει τον ΣΥΡΙΖΑ κόμμα των φαντεζί κοινοβουλευτικών ακτιβισμών, τους συντρόφους που θα καλέσει να αναλάβουν υπουργεία σε μια «προοδευτική» διακυβέρνησή του δεν τους σκέφτηκε; Εκείνο το βίντεο της τσαντισμένης με το ΠΑΜΕ – που τόλμησε να κάνει ντου στο γραφείο της – Αχτσιόγλου το έχει ξεχάσει;
