Η εισαγωγή σε διαβούλευση του τελικού σχεδίου για την αναθεώρηση του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας σηματοδοτεί την αρχή του τέλους μιας διαδικασίας η οποία διαρκεί τουλάχιστον μία πενταετία. Αυτό το χρονικό διάστημα αλλά κυρίως τα περίπου 17 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από την προηγούμενη αναθεώρησή του τεκμηριώνουν με τον πιο πειστικό τρόπο τους ισχυρισμούς όσων θεωρούν ότι η οδική ασφάλεια στην Ελλάδα δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ σοβαρά παρά τα χιλιάδες θύματα και την κοινωνική/δημογραφική/οικονομική αιμορραγία που πλήττει τη χώρα εδώ και δεκαετίες εξαιτίας μιας ανεξήγητης και εν τέλει εγκληματικής αναβλητικότητας.
Άγνωστο γιατί, σε ένα περιβάλλον κινητικότητας που αλλάζει ακόμη και από χρόνο σε χρόνο με την είσοδο «νέων» μέσων όπως, για παράδειγμα, τα ηλεκτρικά ποδήλατα ή πατίνια και τα κάθε είδους δίτροχα, χρειαστήκαμε σχεδόν δύο δεκαετίες για να αντιληφθούμε ότι δεν υπάρχουν περιθώρια αυτορρύθμισης στο συγκεκριμένο πεδίο.
Σταθήκαμε ανίκανοι να αντιγράψουμε τις καλές πρακτικές που εφαρμόζονται σε άλλες χώρες μένοντας σε τσιτάτα που προκαλούν πηχυαίους τίτλους όπως το «Τέλος στο σβήσιμο των κλήσεων» ή τα «Βαριά πρόστιμα για τις κρίσιμες παραβάσεις» και οι «Κάμερες παντού για την αποτροπή ατυχημάτων».
Εν έτει 2024 συζητάμε ακόμη για τη μείωση των ορίων ταχύτητας στις πόλεις (από 50 χλμ./ώρα σε 30 χλμ./ώρα ή 20 χλμ./ώρα έξω από σχολεία) όταν οι περισσότεροι στην «άλλη» Ευρώπη εφαρμόζουν το μέτρο εδώ και χρόνια. Προωθούμε επίσης τη νόμιμη κίνηση των δίτροχων ανάμεσα στα αυτοκίνητα για λόγους – λέει – διευκόλυνσης και επιτάχυνσης της κυκλοφορίας, αγνοώντας μάλλον εσκεμμένα τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται για εκείνους που θα το επιχειρούν.
Για να πείσουμε δε τους εαυτούς μας ότι μεταρρυθμίζουμε το κράτος, θα εφοδιάσουμε τους αστυνομικούς της Τροχαίας με tablets ή ειδικά κινητά τηλέφωνα για την άμεση βεβαίωση των παραβάσεων και την αποστολή των κλήσεων μέσω SMS, αποτρέποντας – λέει – έτσι τις αντικοινωνικές συμπεριφορές (μην ξεχάσουμε όμως πρώτα να αλλάξουμε τα ελαστικά στα αυτοκίνητα και στις μοτοσικλέτες που χρησιμοποιούν οι αστυνομικοί για να μην κάνουν πατινάζ για ακόμη έναν χειμώνα στους δρόμους).
Επίσης θα τοποθετήσουμε και χιλιάδες κάμερες στο αστικό οδικό δίκτυο (κάτι που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και χρόνια) για να γνωρίζουν οι δυνητικοί παραβάτες ότι δεν πρόκειται να ξεφύγουν. Αυτά είναι μερικά από όσα προβλέπονται στον αναθεωρημένο ΚΟΚ, ο οποίος όσο πλήρης και αν είναι στα χαρτιά, θα πρέπει να εφαρμοσθεί κατά γράμμα για να υπάρξει αποτέλεσμα.
Επιτρέψτε μου ωστόσο να αμφιβάλλω για αυτό. Εδώ ακόμη και σήμερα οι μαθητές οποιασδήποτε βαθμίδας δεν διδάσκονται την έννοια και τη χρησιμότητα, για παράδειγμα, της διάβασης πεζών (οι ενήλικοι, πεζοί και οδηγοί, απλώς την αγνοούμε) ή τη σημασία του όρου «ευάλωτοι χρήστες των δρόμων». Κυρίως όμως δεν διδάσκονται την έννοια της προσωπικής ευθύνης σε οποιαδήποτε δραστηριότητα της ζωής τους, άρα και στην κυκλοφορία στους δρόμους. Χωρίς αυτό δεν θα υπάρξει καμία πραγματική πρόοδος.
