Η αλαζονεία του 13+3 και η απροκάλυπτη προεκλογικά επιχείρηση χειραγώγησης της Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης από τον Πρωθυπουργό, όχι μόνο θεσμικής αλλά κυριολεκτικά αναχρονιστικής, τελικά στοίχισαν ακριβά στον ίδιο και την κυβέρνησή του. Το μήνυμα το έλαβε και ήταν ηχηρό ότι με τους θεσμούς δεν μπορεί να παίζει κανείς «εν ου παικτοίς». Αυτή, όμως, είναι η μοιραία εξέλιξη μιας διακυβέρνησης που διεκδικεί πεισματικά να μονοπωλεί κάθε μορφή εξουσίας και διαχείρισης που θέτει υπό αίρεση τη Δημοκρατία και τους θεσμούς της.
Οι ίδιες εκλογές έδωσαν απάντηση και στον μονότονα επαναλαμβανόμενο αφορισμό «τι μας λέει ο Ανδρουλάκης». Τα πολυάριθμα στελέχη του ΠαΣοΚ που ηγήθηκαν συνδυασμών και κέρδισαν δεν ήταν μόνο κοινωνικά καταξιωμένα αλλά εμφάνισαν ριζοσπαστικές θέσεις για τον θεσμό και τοπικά προγράμματα με λύσεις και προοπτική. Αυτό δεν αφορά μόνο τον θρίαμβο του Χάρη Δούκα και τόσων άλλων νέων στελεχών, αλλά και στελεχών με παράδοση στον χώρο, όπως του Ασκούνη και της Αράπογλου. Και εκεί που υπήρξε γόνιμη συνεργασία με τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως στη Θεσσαλία ή στον δεύτερο γύρο στην Αθήνα, η επιτυχία ήταν σημαντική.
Λοιπόν, το μέλλον ανήκει στην Κεντροαριστερά; Ασφαλώς, χωρίς άκαιρες βιασύνες και μεγαλοϊδεατισμούς, αλλά με σαφείς προϋποθέσεις. Με αφορμή το προεκλογικό υπόδειγμα της Αθήνας, άνοιξε η συζήτηση αν μπορεί να γίνει οδηγός για το άμεσο μέλλον. Η απάντηση είναι θετική αν η συνεργασία αφορά συγκεκριμένες πολιτικές που αντιστέκονται στη συντηρητική διακυβέρνηση μέσα στους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς.
Στη Βουλή, στην αυτοδιοίκηση, στα σωματεία, στα συνδικάτα, στα επιμελητήρια με στόχο να συσπειρωθούν οι προοδευτικές δυνάμεις της κοινωνίας και να κατευθυνθούν σε θετικές προτάσεις. Είναι η μορφή μιας ενότητας στη βάση και στη δράση της κοινωνίας. Και θέλω χωρίς κομπασμό να θυμίσω ότι ήταν η πρόταση του Ανδρέα Παπανδρέου λίγο χρόνο πριν από τις δημοτικές του ’78 και τη μετέπειτα πρώτη φορά Αριστερά στη χώρα.
Ομως, συγκλίσεις κορυφής και πολύ περισσότερο συγχωνεύσεις κομμάτων που έχουν διαφορετική στρατηγική και πρακτική διακυβέρνησης για τη συνολική πορεία της χώρας δεν είναι εφικτές με την παρούσα διάταξη δυνάμεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο μόνος χώρος που φέρεται διαθέσιμος λόγω συγκυρίας, βρίσκεται σε μια δύσκολη καμπή με άδηλο μέλλον, χωρίς ξεκάθαρη ταυτότητα, σε άγνωστο δρόμο που τον οδηγεί ο νέος αρχηγός του. Οι άλλες δυνάμεις της Αριστεράς έχουν εντελώς διαφορετικούς στόχους όπως αποδείχτηκε στις πρόσφατες διπλές βουλευτικές εκλογές. Επείγει όμως όσο γίνεται γρηγορότερα η ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών υπέρ των προοδευτικών δυνάμεων.
Η στρατηγική της πολιτικής αυτονομίας του ΠαΣοΚ για το ορατό μέλλον είναι καθοριστικός όρος για τη νίκη της Κεντροαριστεράς και τη διαμόρφωση ολοκληρωμένης εναλλακτικής πρότασης απέναντι στη συντηρητική διακυβέρνηση. Τα γεγονότα που έζησε η χώρα τα πολλά τελευταία χρόνια, οι πληγές που άφησαν, οι επιλογές που υιοθετήθηκαν, δεν του επιτρέπουν να ακολουθήσει μια πολιτική συμμαχιών κορυφής που θα θολώσει το μήνυμα και θα διασπάσει την ενότητά του.
Ο κ. Κώστας Σκανδαλίδης είναι πρώην υπουργός.
