Στη σκιά των μεγάλων πλανητικών ιστοριών, όπως, π.χ., γιατί έχασε η Χάρις ή πώς κέρδισε ο Τραμπ, υπάρχουν οι μικρότερου βεληνεκούς ιστορίες. Αυτές που – χωρίς να αφήνουν το σημάδι τους στην πορεία του πλανήτη (όπως κατεξοχήν συμβαίνει τον τελευταίο αιώνα με τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ) – αποκαλύπτουν με τον τρόπο τους πολλά πράγματα για την ανθρώπινη φύση. Σε μία από αυτές τις κάπως αθόρυβες ιστορίες λοιπόν, σε κάποια πολυκατοικία στον Δήμο Ζωγράφου, μια γυναίκα με σκλήρυνση κατά πλάκας πήρε τη γενναία – όπως αποδείχθηκε – πρωτοβουλία να φτιάξει μια ράμπα έξω από την είσοδο του κτιρίου για να διευκολυνθεί η πρόσβασή της σε αυτό.
Η συνέλευση
Οπως καταλαβαίνετε, αν αυτή η πρωτοβουλία αντιμετωπιζόταν θετικά δεν θα διαβάζατε το παρόν κείμενο. Αντίθετα, στη γενική συνέλευση της πολυκατοικίας αποφασίστηκε όχι μόνο να μη γίνουν επιπλέον έργα αύξησης της προσβασιμότητας, όπως είχε προταθεί, αλλά και να επιστρέψει η είσοδος στην προηγούμενη κατάστασή της, ενώ ανεπισήμως η γυναίκα απειλείται ότι θα «εξαφανίσουν» τον χώρο στον οποίο φορτίζει το ηλεκτροκίνητο αναπηρικό σκούτερ που χρησιμοποιεί για να κινείται.
Η ίδια γυναίκα παίρνει προσφορές για αναβατόριο, ώστε να αντιμετωπίσει τα εσωτερικά σκαλοπάτια της εισόδου, αλλά ακούει μόνο «όχι», στο όνομα ενός απαρχαιωμένου, προπολεμικού καταστατικού (ίσως και λόγω του ότι – για να φύγουμε από την ατομική ευθύνη – τέτοια έργα δεν επιδοτούνται). Η πλειονότητα των συγκατοίκων της στην πολυκατοικία μοιάζουν να μην μπορούν να κάνουν το καλό ούτε όταν αφορά το δικό τους συμφέρον. Γιατί δεν είναι υποχρεωτικό όλοι οι άνθρωποι να αντλούν ικανοποίηση από το γεγονός ότι βοηθούν τον συνάνθρωπό τους, αλλά στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται για μια αναβάθμιση της πολυκατοικίας στην οποία μένουν, αναβάθμιση από την οποία θα μπορούσαν να επωφεληθούν όλοι. Διότι ποιος μπορεί να ξέρει αν θα χρειαστεί μια έξτρα βοήθεια στο μέλλον; Ποιος μπορεί να αποκλείσει μια ατυχία, έναν τραυματισμό, μια πάθηση που θα μειώσει την κινητικότητά του; Τελικά, δεν ήταν ρητορική η ερώτηση: είναι πολλοί αυτοί που ποντάρουν – μάταια – σε μια μόνιμη ευρωστία και φοβάμαι ότι δεν κατοικούν όλοι στη συγκεκριμένη πολυκατοικία.
Μικρή και μάλλον ατελέσφορη παρηγοριά αποτελεί το γεγονός ότι ο νομοθέτης έχει κάνει πρόβλεψη για αύξηση της προσβασιμότητας στις πολυκατοικίες. Διότι από τη βούληση του νομοθέτη μέχρι την πραγματικότητα μας χωρίζει μια μεγάλη απόσταση, η οποία συχνά πυκνά καλύπτεται από το ελληνικό δαιμόνιο. Στην παράκαμψη της συγκεκριμένης νομοθεσίας, αυτό μεταφράζεται σε μια… πρίζα. Ναι, αρκεί ο μηχανικός να δείξει μια πρίζα και να ισχυριστεί σε έναν έλεγχο ότι αποτελεί ένδειξη πρόβλεψης για αναβατόριο. Και αυτό ήταν: σαν να υπάρχει αναβατόριο!
Μιλώντας για τους νομοθέτες μας πάντως είναι κρίμα να μην αναφερθώ στην τελετή της περασμένης Δευτέρας στη Βουλή, όπου βραβεύτηκαν οι ολυμπιονίκες και οι παραολυμπιονίκες μας στους αγώνες του Παρισιού. Στη σχετική εκδήλωση με το πομπώδες όνομα «προώθηση της ασφάλειας, της ακεραιότητας, της ισότητας και της συμπερίληψης στον αθλητισμό», η ατμόσφαιρα ήταν πανηγυρική και υπήρχε κλίμα ομοψυχίας ανάμεσα στα κόμματα.
Οι λεπτομέρειες
Ωστόσο, ως συνήθως, ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες, που για κάποιους ανθρώπους δεν είναι και τόσο ασήμαντες. Και η προκείμενη λεπτομέρεια ήταν ότι ο πρόεδρος της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής, Γεώργιος Καπελλάκης, αναγκάστηκε να κάνει την ομιλία του από το αμαξίδιό του που βρισκόταν στο πλάι ενός εδράνου της Βουλής. Διότι στον «ναό της Δημοκρατίας» μοιάζει να μην υπάρχει πρόβλεψη για να ανέβει στο βήμα άτομο με κινητικά προβλήματα. Οπότε – μεταξύ μας – όταν ακόμα και στη Βουλή είναι περιορισμένη η προσβασιμότητα, πώς μπορούμε πραγματικά να περιμένουμε από τους νομοθέτες ουσιαστικές αποφάσεις για βελτιώσεις και ελέγχους σε πολυκατοικίες δεκαετιών στο Παγκράτι και στην Κυψέλη;
