Η τελευταία δημοσκόπηση της Metron Analysis ήταν αρκετά σαφής, σε σημείο που ο πρωινός καφές του Μαξίμου να έχει κρυώσει. Πτώση στη δημοτικότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη, σημαντικές απώλειες στη δεξιά πλευρά των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας και για πρώτη φορά οι πολίτες έδειξαν να τοποθετούν την κρίση στους θεσμούς ψηλά στη δική τους ατζέντα, παραμάσχαλα με το τετράδιο που σημειώνουν τις προσφορές στα σουπερμάρκετ, για να μπορέσουν να διαχειριστούν τη μόνιμη ακρίβεια.

Η ζωή όμως παραμένει γενναιόδωρη προς την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, σε αντίθεση με τη Ζωή που τραβάει την ανηφόρα και δεν αφήνει ούτε μισή ψήφο αντισυστημισμού να πάει χαμένη. Στην εκτίμηση και την πρόθεση ψήφου η ΝΔ παραμένει σε απόσταση ασφαλείας, η οποία μάλιστα διευρύνθηκε.

Είναι εντυπωσιακό και ενδεχομένως παγκόσμιας πρωτοτυπίας ότι δεν υπάρχει ένα πρόσωπο να εκμεταλλευτεί την παρατεταμένη αναστάτωση (sic) που επικρατεί στο κυβερνητικό στρατόπεδο εδώ και ένα διάστημα.

Ο Σωκράτης Φάμελλος την τελευταία εβδομάδα ανακάτεψε όλες τις υποθέσεις, καταλήγοντας σε μία χλιαρή σούπα, σαν αυτή που δημοσκοπικά σερβίρεται τελευταία στην Κουμουνδούρου, ενώ ο Νίκος Ανδρουλάκης κάπου μεταξύ Τεμπών και Sorbonne αρχίζει να χάνει το τρένο που πέρασε αμέσως με την εσωκομματική νίκη του και είναι ξεκάθαρο ότι χρειάζεται διαφορετική στρατηγική αν θέλει να μείνει διεκδικητής της πρωθυπουργίας στα δύο χρόνια που απομένουν μέχρι τις επόμενες κάλπες.

Στην πραγματικότητα, όμως, όλα αυτά είναι στιγμές μιας προηγούμενης εποχής, σε έναν κόσμο που αλλάζει κάθε εβδομάδα με τον Ντόναλντ Τραμπ να κρατάει το τιμόνι και το γκάζι πατημένο, την Ευρώπη να προσπαθεί να σηκώσει αναχώματα και την Ακροδεξιά να απλώνεται όπως της αρμόζει: σαν γάγγραινα.

Αυτό το ασαφές, ρευστό και επικίνδυνο περιβάλλον δεν χωράει στραβοτιμονιές, αστάθεια και κυρίως επιπολαιότητα. Οσο εμείς στραβά αρμενίζουμε με την αντιπολίτευση να προσπαθεί να τραβήξει το χαλί της κυβέρνησης και στο Μαξίμου να χάνουν χρόνο με το πόσο δεξιά ή κεντρώα είναι η κυβερνητική σύνθεση, το σκηνικό γύρω μας αλλάζει.

Η Δύση παύει να αποτελεί ένα ενιαίο, ιδεολογικά, στρατηγικά και συμμαχικά, μέτωπο, η Ρωσία αποκτά ολοένα και περισσότερη διαπραγματευτική ισχύ, ενώ και οι τεκτονικές πλάκες της Ευρωπαϊκής Ενωσης κουνιούνται και τρίβονται χωρίς να μπορεί κανείς να προβλέψει αν και πότε θα γίνει σεισμός. Είναι όμως βέβαιο ότι στην Ελλάδα δεν είμαστε καθόλου έτοιμοι για ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Μηδενός εξαιρουμένου.