Η Παρασκευή ήταν μια μέρα που στη χώρα γράφτηκε ιστορία, είτε κάποιοι θέλουν να το δουν είτε δεν θέλουν. Η πραγματικότητα άλλωστε είναι έτσι κι αλλιώς επίμονη, είτε μας βολεύει είτε όχι, κι όταν αρνούμαστε να τη δούμε τότε επανέρχεται…
Η Παρασκευή ήταν μια μέρα-ορόσημο που θα τη θυμόμαστε πάντα, μια ημέρα-σταθμός που έχει τη σφραγίδα του λαού που έπειτα από πολλά χρόνια έδειξε το ανάστημά του μακριά από σφραγίδες κομμάτων τα οποία έτσι κι αλλιώς, λιγότερο ή περισσότερο, έχουν φανεί κατώτερα των περιστάσεων. Η Παρασκευή ήταν μια μέρα που οι άνθρωποι δεν βγήκαν στους δρόμους για την «τσέπη» τους, για την οικονομία, για τους μισθούς, για τις συντάξεις τους, αλλά για το αίτημα για δικαιοσύνη, για τον εμπαιγμό που έχουν υποστεί, για τη συνειδητή απαξίωση και υποτίμηση της συνείδησής τους από μεγάλο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού της χώρας.
Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες βγήκαν στους δρόμους, με την κάθε πλατεία, τον κάθε δρόμο, το κάθε στενό να πλημμυρίζει από αυτό το συγκινητικό ανθρώπινο ποτάμι για να απαντήσουν σε όλους εκείνους που κατάλαβαν ότι τα Τέμπη απαντήθηκαν στις εκλογές. Για να απαντήσουν σε όλους εκείνους που τους είπαν ότι «είναι για τα μπάζα» γιατί επέμεναν ότι από τον χώρο της τραγωδίας χάθηκαν στοιχεία. Για να απαντήσουν σε όλους εκείνους που έλεγαν ότι «το θέμα είναι μπαγιάτικο». Για να απαντήσουν σε όλους εκείνους που τους είπαν ότι «δεν μπορούν να γίνονται συνέχεια μνημόσυνα». Για να απαντήσουν σε όλους εκείνους που πιστεύουν ότι του Ελληνα αν του δώσεις 100 ευρώ στον μισθό ή στη σύνταξη, θα ξεχάσει τα πάντα. Δεν είναι αυτοί οι Ελληνες, κύριοι των κομμάτων.
Οι Ελληνες είναι αυτοί που αγκάλιασαν τις μανάδες, τους πατεράδες, τα αδέρφια, τους παππούδες των 57 ανθρώπων που χάθηκαν. Γιατί, ό,τι κι αν πιστεύουν, συνειδήσεις υπάρχουν ακόμη. Και η αλήθεια είναι ότι η επιμονή τους φέρνει αποτελέσματα και έστω και δυο χρόνια μετά βλέπουμε κομμάτι-κομμάτι την αλήθεια. Το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ «μπάζωσε» διά παντός το αφήγημα του επιτελικού κράτους, τη βασική υπόσχεση, δηλαδή, με την οποία εξελέγη αυτή η κυβέρνηση και πλέον η κυβέρνηση των «αρίστων» κρίνεται. Την ανάγκασε να παραδεχτεί την τέλεια ανικανότητά της προκειμένου τουλάχιστον να γλιτώσει τις κατηγορίες περί συγκάλυψης. Οι επιστήμονες που επέλεξε η ελληνική πολιτεία «άδειασαν» μεγαλοπρεπώς την ελληνική πολιτεία. «Μπάζωσαν» μία προς μία τις βεβαιότητες που εκφράστηκαν από τα πιο επίσημα χείλη.
Ο οργανισμός είπε στο πόρισμά του ότι δεν δόθηκε πολιτική εντολή για το μπάζωμα. Την πολιτική ευθύνη για το απόλυτο χάος που επικράτησε πριν αλλά και μετά τον θάνατο των ανθρώπων, ποιος θα την πάρει; Είχε άραγε ο Κώστας Καραμανλής την αποκλειστική ευθύνη για όσα έχουμε δει αυτά τα δύο χρόνια; Κατηγορηματικά όχι.
