Η εμπειρία που αποκτάς μεγαλώνοντας έχει τα καλά της αλλά και τα άσχημά της. Δεν απογοητεύεσαι εύκολα αλλά και δεν ενθουσιάζεσαι εύκολα. Ξέρεις πως δεν έρχεται η καταστροφή από ένα γεγονός, έχεις πια την ψυχραιμία και την καθαρή ματιά να το δεις στις διαστάσεις του, ξέρεις πως τόσο η καταστροφή όσο και η σωτηρία του κόσμου δεν εξαρτώνται από ένα εκλογικό αποτέλεσμα.
Στο πρόσφατο παρελθόν μπορούμε να θυμηθούμε αποτελέσματα που μας πάγωσαν και άλλα αντίστοιχα που μας γέμισαν αισιοδοξία (Ομπάμα και Τραμπ), τα οποία στην πορεία αποδείχτηκαν κάτι πολύ λιγότερο από τα συναισθήματά μας. Οταν βγήκε η δικαστική απόφαση για τη Χρυσή Αυγή σκεφτόμουν πως μας περιμένουν στο μέλλον μεγάλες ήττες από τον φασισμό, δεν ξεμπερδέψαμε με μία δικαστική απόφαση, αλλά από την άλλη ήταν μία μέρα που κανείς δεν μπορούσε να μας την κλέψει, ας τη χαρούμε σαν μικρά παιδιά, μη γινόμαστε τόσο μίζεροι και «ώριμοι».
Μπορεί να έχει δίκιο η Λεπέν και απλώς να καθυστέρησε η νίκη της που θα έρθει στις επόμενες εκλογές. Μπορεί, αλλά στις επόμενες, όχι σήμερα. Αν προτάξουμε τη σύνθετη πολιτική σκέψη δεν είναι για να θριαμβολογούμε, όμως δεν θα κλάψουμε κιόλας. Εννοώ πως η ψυχολογία παίζει πολύ μεγάλο ρόλο, πολλές φορές σημαντικότερο από τη διαφαινόμενη πραγματικότητα, και κάποιες άλλες την έχει αλλάξει κιόλας, έστειλε στον κουβά όλους εκείνους τους ρεαλιστές που προέβλεπαν το πιο μαύρο σενάριο.
Δεν περνάει η ζωή δίχως πάθη και δίχως παιδικούς ενθουσιασμούς. Δεν γίνεται να είμαστε συνέχεια με τον σκεπτικισμό αγκαλιά, δεν είμαστε φτιαγμένοι μόνο για τον ορθολογισμό αλλά και για την τρέλα. Η Ιστορία δεν είναι γραμμική εξίσωση, όσο και αν εκ των υστέρων ερμηνεύεται έτσι και γεμίζουμε μετά Χριστόν προφήτες. Η Ιστορία έχει ακανόνιστες τελείες σε ένα τρισδιάστατο πεδίο οι οποίες ενώνονται και από τη λογική και από το αδιανόητο, από την τρελή επινόηση.
Η πολιτική είναι και συναίσθημα δίχως να ταυτίζεται το συναίσθημα με τον φτηνό λαϊκισμό. Δεν σκέφτεσαι μόνο, νιώθεις κιόλας, δεν είναι μόνο μυαλό, είναι και σώμα, δεν είναι καθόλου ξέχωρη από ηδονές.
Μας περιμένουν ήττες, μας περιμένουν ήττες, θα περάσουν και τα δύο και ο κόσμος αργά-αργά θα αλλάζει προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Λίγα πράγματα μπορούμε να ελέγξουμε, αλλά τουλάχιστον ας κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας. Κι ας νιώσουμε όσο περισσότερο μπορούμε.
Θα κλείσω με μια σεξιστική – σύμφωνα με την κορεκτίλα της εποχής – παρατήρηση. Τα κορίτσια που βγήκαν την περασμένη Κυριακή το βράδυ στους δρόμους του Παρισιού να γιορτάσουν την ήττα της Ακροδεξιάς ήταν πολύ πιο όμορφα από τα κορίτσια που γιόρτασαν για τη διαφαινόμενη νίκη της μία Κυριακή νωρίτερα. Ηταν πιο καθαρά πρόσωπα, πιο θηλυκά χαμόγελα, πιο κορίτσια.
Θα μου πεις τι σόι αυθαίρετη παρατήρηση είναι αυτή και τι σχέση έχει με την πολιτική. Αυτό ακριβώς λέω, πως είναι εντελώς πολιτική παρατήρηση.
