Για να συνειδητοποιήσουμε καλύτερα ποια είναι τα περίφημα εργασιακά, για την υπεράσπιση των οποίων η κυβέρνηση διακινδύνευσε την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, θα καταφύγω σε συγκεκριμένα παραδείγματα:
l Σε όλη την περίοδο του χειμώνα και της άνοιξης περιθωριακά σωματεία των εργαζομένων σε μετρό και αστικές συγκοινωνίες με ξαφνικές αποφάσεις και με δευτερεύουσας σημασίας αιτήματα υπέβαλαν σε βασανιστική ταλαιπωρία το επιβατικό κοινό, που συνθέτουν κυρίως οι φτωχότεροι συμπολίτες μας. Το ότι ολιγάριθμοι συνδικαλιστές μπορούν να κάνουν στάση εργασίας ή απεργίες χωρίς εύλογη χρονική προαναγγελία δεν είναι ευρωπαϊκό κεκτημένο, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, αλλά ελληνική φασιστική ευρεσιτεχνία της ελληνικής συνδικαλιστικής νομενκλατούρας, προ της οποίας κλίνουν το γόνυ όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ κι όλα τα αριστερά κόμματα, αλλά και η δημοκρατική αντιπολίτευση, που παραλύει στη σκέψη να τα βάλει μαζί τους. Σε αυτού του είδους την ιδιότυπη ομηρεία έχει παραδοθεί από τη δεκαετία του ’80 του ΠαΣοΚ ο ελληνικός λαός. Οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές αλλά και γενικά οι εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα θεωρούν εαυτούς όχι υπηρέτες του ελληνικού λαού αλλά ιδιοκτήτες των ΔΕΚΟ όπου εργάζονται και μάλιστα με προνομιακή μεταχείριση σε σύγκριση με τους μη προνομιούχους ιδιαίτερα του ιδιωτικού τομέα.
Οι δανειστές ζήτησαν να θεσπιστούν αυστηρές προϋποθέσεις για την κήρυξη απεργίας και λήψη αποφάσεως από το σύνολο των εργαζομένων στον κλάδο με 50% +1. Στην Ελλάδα στην πραγματικότητα μπορούν να αποφασίζουν απεργίες ελάχιστοι εργατοπατέρες χωρίς συνήθως να ρωτούν τους εκπροσωπούμενους από αυτούς. Αυτό το δήθεν ευρωπαϊκό κεκτημένο υπερασπίζεται ο κ. Τσίπρας και αγωνίζεται να διατηρήσει η κυρία Αχτσιόγλου.
l Πριν από 23 χρόνια η εταιρεία Πιρέλι στην Πάτρα επιχείρησε να περιορίσει κατά έναν μικρό αριθμό το προσωπικό της καθώς αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες. Επακολούθησαν συνεχείς απεργίες που παρέλυσαν τη λειτουργία του εργοστασίου. Και παρά τη γεφυροποιητική παρέμβαση του τότε προέδρου της ΓΣΕΕ Λάμπρου Κανελλόπουλου, οι τοπικοί συνδικαλιστές παρέμειναν άκαμπτοι: Ή καμία απόλυση, ή απεργία διαρκείας. Αποτέλεσμα:
Η Πιρέλι έκλεισε το εργοστάσιό της στην Πάτρα και το μετέφερε στην Τουρκία εγκαταλείποντας την Ελλάδα όπου οι ομαδικές απολύσεις απαγορεύονται. Ετσι έχασαν τη δουλειά τους όχι μόνο οι ελάχιστοι που εζητείτο να απολυθούν αλλά όλοι οι 1.000 εργαζόμενοι σε αυτό. Ετσι, βαθμιαία έκλεισαν και όλες σχεδόν οι μεγάλες βιομηχανίες της Πάτρας, περιθωριοποιήθηκε η περιοχή και μόνες ανθούσες επιχειρήσεις απέμειναν οι καφετέριες όπου ξημεροβραδιάζεται η φοιτητική νεολαία.
l Αντίθετα, με ιερό πάθος οι συνδικαλιστές όλων των κομματικών παρατάξεων υπερασπίζονται την ασύδοτη ζημιογόνο λειτουργία των υπό δημόσιο έλεγχο βιομηχανιών, όπως π.χ. η ΛΑΡΚΟ, της οποίας τα κέρδη εξαερώθηκαν όταν με συλλογική σύμβαση για την τριετία 2007-2009 επεβλήθησαν αυξήσεις στις αποδοχές των εργαζομένων 17,5%.
l Αν προστεθεί και η επανεπεκτασιμότητα κλαδικών συλλογικών συμβάσεων στο σύνολο του κλάδου, ανεξάρτητα αν είναι σε θέση όλες οι επιχειρήσεις να παρέχουν τις αυξήσεις που αποφασίζονται, θα ζήσουμε πιθανότατα νέες μαζικές χρεοκοπίες στις οριακής επιβίωσης επιχειρήσεις διαφόρων κλάδων. Είναι άραγε μια τέτοια επίπτωση στις φιλοδοξίες της γενναιόδωρης υπουργού Εργασίας; Και γιατί αποφεύγεται κάθε σχετική συζήτηση;
