Aισίως αυτή την εβδομάδα το φως της δημοσιότητας είδαν τέσσερις δημοσκοπήσεις που ανέδειξαν το κόμμα της κυρίας Ζωής Κωνσταντοπούλου δεύτερο στην πρόθεση ψήφου και για να είμαστε απόλυτα ακριβείς η μία κατέγραψε την Πλεύση Ελευθερίας να μοιράζεται τη δεύτερη θέση με το ΠαΣοΚ (Metron Analysis, Pulse, Interview, Opinion Poll).
Η πρώτη δημοσκόπηση ταρακούνησε, η δεύτερη προβλημάτισε, η τρίτη προκάλεσε εκνευρισμό σε εσωτερικά περιβάλλοντα κομμάτων, μετά την τέταρτη μέτρηση η κυρία Κωνσταντοπούλου εύλογα είχε βρεθεί πλέον στο επίκεντρο συζητήσεων μεταξύ πολιτικών, δημοσκόπων και δημοσιογράφων.
Η πρώτη ερώτηση είναι αν η συζήτηση αφορά το συγκεκριμένο πολιτικό πρόσωπο ή αν αυτό που αναλύουμε είναι ένα πολιτικό φαινόμενο που εκφέρεται πάνω στο πρόσωπο. Τι δίνει στην κυρία Κωνσταντοπούλου αυτόν τον άνεμο στα πανιά της πολιτικής της Πλεύσης. Είναι μετά βεβαιότητος το σημείο επαφής που έχει βρει με την ελληνική κοινωνία και δεν είναι άλλο από την τραγωδία των Τεμπών. Αλλά γιατί η στάση των υπόλοιπων κομμάτων της αντιπολίτευσης σε αυτό το θέμα δεν κινητοποιεί με τον ίδιο τρόπο;
Πιθανώς γιατί τα υπόλοιπα κόμματα κουβαλούν τα βάρη των χειρισμών τους προηγούμενων ετών. Το επόμενο ερώτημα που προκύπτει είναι πως αν πράγματι η δύναμη της κυρίας Κωνσταντοπούλου βρίσκεται στην υπόθεση των Τεμπών, αυτό σημαίνει ότι θα «ξεφουσκώσει» όταν στην κοινωνική συζήτηση θα επικρατήσει κάποιο άλλο θέμα; Αυτό μένει να το δούμε. Μένει να δούμε δηλαδή αν η Πλεύση Ελευθερίας θα μπορέσει να δείξει την ίδια αντοχή πάνω σε μια άλλη ατζέντα, π.χ. τα εθνικά μας θέματα ή ζητήματα οικονομίας.
Υπάρχει όμως πάντα και η περίπτωση αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή να είναι κάτι βαθύτερο που ξεπερνά ακόμη και την εθνική μας τραγωδία και βεβαίως ξεπερνά και την κυρία Κωνσταντοπούλου. Υπάρχει περίπτωση δηλαδή να έχει σωρευτεί πολύς θυμός για μια σειρά από χειρισμούς του «συστημικού» πολιτικού προσωπικού τα τελευταία τουλάχιστον 10 χρόνια, αν όχι και περισσότερα, κι αυτό να εκφράζεται τώρα με αυτόν τον τρόπο.
Αυτό δηλαδή που εκφέρεται πάνω στην κυρία Κωνσταντοπούλου να είναι ο θυμός προς το «σύστημα». Αυτή η κοινωνική αντιπολίτευση που έχει διαμορφωθεί πια για τα καλά χωρίς γυρισμό μοιάζει να έχει αποφασίσει να εκφραστεί είτε θέλουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης να την εκφράσουν είτε όχι. Κι αν η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας βρει ένα «αντισυστημικό» σημείο επαφής με την κοινωνία και στην επόμενη συζήτηση;
Ας κρατήσουμε δε τη συντριπτική απήχηση που καταγράφει αυτή τη στιγμή στις ηλικίες ψηφοφόρων 17-44 ετών, καθώς σε αυτή τη δεξαμενή η Πλεύση Ελευθερίας είναι πρώτο κόμμα, και ας κρατήσουμε επίσης ότι ένα κόμμα εν πολλοίς μονοπρόσωπο καταφέρνει αυτή τη στιγμή να προσπερνά παραδοσιακά κόμματα με ρίζες στην κοινωνία, ιστορία και κυρίως πλειάδα στελεχών που έχουν διαγράψει πορεία στην πολιτική.
