«Τα πανεπιστήμιά μας δεν έχουν σχέδια εκκένωσης και πυρασφάλειας». Αυτή τη φράση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, από τη συνέντευξή του στο MEGA, δεν μπορώ να τη βγάλω από το μυαλό μου τις τελευταίες ημέρες.
Οι συνειρμοί με τα Τέμπη γεννώνται αβίαστα.
Πόσες τραγωδίες κυοφορούνται στη χώρα; Κι όταν τελικά συμβαίνουν, ποιος λογοδοτεί;
Να «διακρίνει το πολιτικό σύστημα μια συλλογική αποτυχία» κάλεσε στο μήνυμά του για τη μαύρη επέτειο ο Πρωθυπουργός. Δεν έχει άδικο. Κανείς και πριν από τη σημερινή κυβέρνηση δεν φρόντισε να είναι ασφαλή τα τρένα. Να βάλουμε όμως δύο αστερίσκους: Πρώτον, οι συλλογικές αποτυχίες είναι βολικές. Γιατί, ενώ σε άλλες χώρες «αποτύχαμε όλοι» σημαίνει φταίμε όλοι, ο καθένας εις ολόκληρον, στην Ελλάδα όταν «φταίμε όλοι» δεν φταίει κανείς. Δεύτερον, η στάση της Νέας Δημοκρατίας καθόλου δεν παραπέμπει σε ανθρώπους που αισθάνονται πως φταίνε και «σκύβουν το κεφάλι μπροστά στους 57 αθώους νεκρούς», όπως είπε ο κ. Μητσοτάκης. Κι αυτό προκύπτει και από το ύφος και από τη δυσανεξία στην κριτική και (κυρίως) από την απροθυμία τους να επιτρέψουν τη σε βάθος διερεύνηση της υπόθεσης στη Βουλή.
Τα Τέμπη που πέρυσι μας πάγωσαν, εφέτος μας εξοργίζουν. Για τις απαντήσεις που δεν δίνονται, για τη δήθεν συγκίνηση εκείνων που πριν από έναν χρόνο μιλούσαν στα μέσα με σκονάκι που τους προέτρεπε να δηλώσουν συντετριμμένοι για να αποφύγουν τις δύσκολες ερωτήσεις (Κ. Καραμανλής, παράδοση υπουργείου Μεταφορών, Μάρτιος 2023) και για πόσα άλλα…
«Το παρελθόν παράγει το αδιανόητο στο παρόν» είπε ο Πρωθυπουργός. Ετσι είναι. Μόνο που, κυβερνώντας τόσα χρόνια, είναι κι ο ίδιος μέρος αυτού του παρελθόντος. Αυτό το «αδιανόητο» συνεπώς, είναι και δικό του παιδί.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τα τρένα όργωναν τυφλά τη χώρα και ο Καραμανλής παραμονές του δυστυχήματος ανέβαζε μονόπρακτο στη Βουλή ως τάχα βαθύτατα προσβεβλημένος που κάποιος τόλμησε να ρωτήσει αν είναι ασφαλής ο σιδηρόδρομος. Μετά, ο Αδωνις Γεωργιάδης δήλωνε πως δεν είναι δυνατόν ο υπουργός να παραδεχόταν ότι υπάρχει θέμα, γιατί τότε κανείς δεν θα έμπαινε στο τρένο. Μα, αυτό ακριβώς δεν είναι που ευχόμαστε όλοι να είχε συμβεί; Κάποια εγκλήματα, ξέρετε, τελούνται και διά παραλείψεως. Απ’ όσα δεν κάνουμε ή δεν λέμε, ενώ υποχρεούμαστε.
Πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι έχουν υπογράψει το λεγόμενο ψήφισμα Καρυστιανού που μόνο συμβολική αξία έχει. (Κι ας κρατήσουμε μια σημείωση για το άρθρο 86 στην επόμενη Αναθεώρηση.) Στη Βρετανία, με 100 χιλιάδες υπογραφές, κάθε ψήφισμα συζητείται στη Βουλή. Για την ιστορία, το Σύνταγμά μας προβλέπει πρόταση νόμων από τους πολίτες με 500 χιλιάδες υπογραφές. Μόνο που η διάταξη παραμένει ανενεργή καθώς χρόνια τώρα δεν έχει εκδοθεί ο σχετικός εκτελεστικός νόμος.
