Τα πράγματα στον χώρο της Κεντροαριστεράς βρίσκονται σε ένα απολύτως κομβικό σημείο, οριακό θα έλεγα, με τον ευρύτερο χώρο να είναι σε κατάσταση τουλάχιστον αμηχανίας, αν όχι σύγχυσης.

Καμία ξεκάθαρη πολιτική δεν διαφαίνεται, από το ΠαΣοΚ – όπου όπως όλα δείχνουν έχει επενδύσει στη στρατηγική του ώριμου φρούτου που σχεδόν ποτέ δεν απέδωσε – μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ που εδώ και μήνες δεν παράγει ίχνος πολιτικής παρά παράγει πολύ περισσότερη ίντριγκα και εσωτερικό σπαραγμό απ’ όσο μπορεί  να καταναλώσει, και τους «11» (όνομα δεν έχω ακόμη), που αφενός προσωπικά δεν μου είναι ακόμη απολύτως καθαροί οι αμιγώς πολιτικοί λόγοι για τους οποίους αποχώρησαν, αφετέρου περιμένω με αγωνία να δω τι διαφορετικό θα εισηγηθούν στους πολίτες απ’ όσα έλεγαν όταν ήταν στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ολο αυτό έχει οδηγήσει σε μια εικόνα με τη Νέα Δημοκρατία να βρίσκεται στη θέση του υπερκυρίαρχου κόμματος, φαινόμενο που όταν κυριάρχησε επί μακρόν σε άλλες χώρες δεν είχε και τα καλύτερα αποτελέσματα. Εδώ όμως φοβάμαι ότι η ευθύνη για αυτήν τη εικόνα, σε πολύ μεγάλο βαθμό, έχει ονοματεπώνυμο κι αυτό είναι Αλέξης Τσίπρας. Οι ενέργειες ή οι παραλείψεις του Αλέξη Τσίπρα, από το 2015 μέχρι και σήμερα, έχουν επιδράσει αποφασιστικά στο σύνολο του πολιτικού συστήματος, στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο και βεβαίως στο κόμμα του οποίου θεωρείται ιδρυτής.

Από το 2015 η επιλογή του να συμπορευτεί με το κόμμα του Πάνου Καμμένου απομάκρυνε παραδοσιακούς συμμάχους και πλήγωσε ένα μεγάλο κομμάτι της βάσης του χώρου. Αυτοί οι εναγκαλισμοί επέφεραν ένα ανεξίτηλο στίγμα στην ιστορία ενός κόμματος της Αριστεράς.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν εκμεταλλεύτηκε την εποχή που το κόμμα του ήταν κραταιό ώστε να το βοηθήσει να δομηθεί σωστά και να «ριζώσει» στην κοινωνία. Τόσο στις μέρες της διακυβέρνησης όσο και στις μέρες της αντιπολίτευσης παρήγαγε ένα συγκεκριμένο πολιτικό παράδειγμα. Ακόμη κι όταν πριν τις εκλογές έτεινε στο ΠαΣοΚ και στο ΚΚΕ χείρα συμπόρευσης, είχε ήδη κάψει αυτές τις γέφυρες μόνος του.

Κάπως έτσι φτάσαμε και στο σήμερα και στην εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη από τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία έγινε πράγματι δημοκρατικά. Οταν κάνεις συγκυβερνήτη σου τον Καμμένο, αφήνεις ανεξέλεγκτα και δικαιολογείς διάφορα στοιχεία μέσα στο κόμμα σου, θα φτάσουν τα πράγματα και σε ένα προφίλ ηγεσίας όπως αυτό του Στέφανου Κασσελάκη.

Με λίγα λόγια, από το χθες στο σήμερα υπήρχε δρόμος, στροφές αλλά και επιλογές και δυνατότητες. Ευθύνες έχουμε και για τις πράξεις μας και για τις παραλείψεις μας. Αλλά και για όλα εκείνα που επιτρέπουμε να συμβαίνουν χωρίς εμείς να μιλάμε.