Οι παγκόσμιες προκλήσεις στην εργασία και στην αγορά εργασίας επηρεάζονται από τη ραγδαία εισαγωγή της ψηφιοποίησης και της τεχνητής νοημοσύνης, την παγκοσμιοποίηση και την άρση των εμποδίων στις συναλλαγές και στο εμπόριο, αλλά και τις μεταναστευτικές ροές και τη δημογραφική γήρανση που χαρακτηρίζει τη Γηραιά Ηπειρο. Οι παράγοντες αυτοί επιφέρουν δραστικές αλλαγές στον τρόπο παραγωγής και διάθεσης των προϊόντων. Σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο μέχρι το 2022 το 42% των απαιτούμενων δεξιοτήτων θα αλλάξει. Το 54% των εργαζομένων θα χρειασθεί να επανεκπαιδευθεί με προβλεπόμενη διάρκεια από 6 μέχρι 12 μήνες σε τεχνικές δεξιότητες αλλά και σε soft skills, όπως κριτική σκέψη, δημιουργικότητα, ευελιξία και τη συναισθηματική νοημοσύνη. Η κατανομή εργασίας μεταξύ ανθρώπων και μηχανών θα αλλάξει άμεσα από 29% σήμερα σε 42% το 2022. Συγχρόνως η λειτουργία των ψηφιακών πλατφορμών επιβάλλει νέα οργανωτικά μοντέλα στην παραγωγή και διάθεση προϊόντων και υπηρεσιών που επηρεάζουν τα καθιερωμένα πρότυπα εργασίας. Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τα πολιτικά και οικονομικά συστήματα καθώς και η αγορά εργασίας από την εισαγωγή της τεχνολογίας της πληροφορίας και την εισαγωγή της βιοτεχνολογίας είναι πολλές.
Στο μέτρο που δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας υψηλής εξειδίκευσης απαιτείται διαρκής επανεκπαίδευση και προσαρμογή των δεξιοτήτων των εργαζομένων. Σύμφωνα με τη φιλοσοφική προσέγγιση και ανάλυση του ιστορικού (Yuval Noah Harari, 2018) είναι πιθανό να οδηγηθούμε σε νέα μοντέλα «μετεργασιακής κοινωνίας, πολιτικής και οικονομίας» όπου είναι πιθανό η έννοια της εργασίας να περιλάβει κοινωνικές δραστηριότητες όπως είναι η φροντίδα των παιδιών που είναι πολύτιμη δραστηριότητα ή η φροντίδα ηλικιωμένων, έτσι ώστε να αναπληρωθούν θέσεις εργασίας που θα χαθούν από εισβολή και κυριαρχία της τεχνητής νοημοσύνης. Ο ρόλος των δημοσίων πολιτικών των κρατών καθίσταται κρίσιμος και καθοδηγητικός καθώς θα πρέπει να διασφαλίζεται ότι οι εργαζόμενοι ή οι άνεργοι κατά τη μεταβατική και αναγκαία περίοδο της επανεκπαίδευσης θα έχουν ένα επαρκές επίπεδο διαβίωσης… Η συνεργατική νοημοσύνη (collective intelligence) (Thomas W. Malone 2018) παραπέμπει στη διεπιστημονική συνεργασία των ομάδων εργαζομένων ή επιστημόνων (superminds) και των ομάδων με τις μηχανές και την τεχνητή νοημοσύνη που επηρεάζουν οριζόντια την οικονομία, την κοινωνία και την εργασία, τη λήψη αποφάσεων, τη διακυβέρνηση, τις επιχειρήσεις και την παραγωγική διαδικασία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
