Τελευταίως βλέπω και πάλι δημοσιεύματα που αναφέρονται στους αιώνιους φοιτητές και νέα πρωτοβουλία για την επίλυση του προβλήματος. Για να συνειδητοποιηθεί η σοβαρότητά του αρκεί να αναφερθεί ότι οι μισοί από τους φοιτητές μας είναι αιώνιοι. Δηλαδή μπορούν να παραμένουν εν ενεργεία φοιτητές έως ότου αποβιώσουν λόγω γήρατος.
Συγκεκριμένα, από τους 695.678 που είναι σήμερα εγγεγραμμένοι φοιτητές μόνο οι 361.937 είναι ενεργοί, ενώ 334.700 είναι οι λεγόμενοι αιώνιοι. Δηλαδή οι μισοί περίπου από τους εγγεγραμμένους ως φοιτητές στα πανεπιστήμιά μας δεν πατούν ποτέ στις αίθουσες διδασκαλίας και δεν προσπαθούν, δίνοντας εξετάσεις, να πάρουν ένα πτυχίο, που θα τους δώσει την ευκαιρία να διοριστούν σε κάποια θέση του Δημοσίου, οπότε ως δημόσιοι υπάλληλοι μπορούν να συνεχίσουν να παριστάνουν ότι εργάζονται.
Το ότι τα πανεπιστήμιά μας παρουσιάζουν ότι έχουν διπλάσιο αριθμό φοιτητών από εκείνους που είναι ενεργοί φοιτητές έχει ποικίλες συνέπειες, εκ των οποίων η σημαντικότερη ίσως είναι ότι εισπράττουν διπλάσια κρατική επιχορήγηση από εκείνη που θα εδικαιούντο καθώς στον αριθμό των φοιτητών τους συνυπολογίζουν και τους αιώνιους. Φυσικά – Ελλάδα είμαστε – ουδείς αναφέρει αυτό που είναι ίσως ο κύριος λόγος να συνυπολογίζονται στους φοιτητές του κάθε πανεπιστημίου και οι αιώνιοι.
Κατά καιρούς πάντως, όταν το πρόβλημα παίρνει ευρεία δημοσιότητα και οι υπεύθυνοι αυτού του αίσχους (κυβερνήσεις και πρυτανικές αρχές) πιέζονται να το επιλύσουν ενεργοποιείται η νομοθετική εξουσία, η οποία ψηφίζει έναν νόμο ο οποίος υποτίθεται ότι θα το αντιμετωπίσει. Εν συνεχεία όμως πολύ σεμνά και διακριτικά λησμονείται ότι προηγήθηκε πριν κάποια χρόνια ένας ακόμα νόμος, που υποτίθεται ότι θα αντιμετώπιζε αυτή την ντροπή των ελληνικών πανεπιστημίων.
Αλλά στην Ελλάδα οι νόμοι συνήθως θεσπίζονται για να μην εφαρμόζονται. Οπως π.χ. οι οδηγοί αυτοκινήτων που κυκλοφορούν χωρίς ζώνη, ή οι οδηγοί δικύκλων χωρίς κράνος και με το κινητό στο ένα χέρι παρά τις αυστηρές διατάξεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Ετσι παραμένουν ανεφάρμοστοι και κατά καιρούς νόμοι που προβλέπουν τον τερματισμό του αίσχους των αιωνίων φοιτητών, φαινόμενο εντελώς άγνωστο και αδιανόητο στα σύγχρονα τουλάχιστον πανεπιστήμια που λειτουργούν ανά την υφήλιο.
Ας σημειωθεί ότι τα πανεπιστήμια με τους λιγότερους αιώνιους είναι το Δυτικής Μακεδονίας και των Πατρών, τα οποία έχουν κινήσει και κάποιες διαδικασίες διαγραφής αιώνιων φοιτητών. Τα πανεπιστήμια με τους περισσότερους αιώνιους είναι το Καποδιστριακό, το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, το Πειραιώς και το Πάντειο. Ολα στην πρωτεύουσα όπου οι φοιτητές τους περνούν ντόλτσε βίτα εις βάρος των γονέων τους και του κρατικού προϋπολογισμού, χωρίς να φοιτούν και χωρίς να δίνουν εξετάσεις.
Φυσικά, φοιτητικοί σύλλογοι, κόμματα, βουλευτές, κυρίως αριστεροί, συνδικαλιστές αλλά και οι περισσότερες πρυτανείες είναι υπέρ της διαιωνίσεως του καθεστώτος αυτού και κάθε τυχόν προσπάθεια εφαρμογής του νόμου που το καταργεί συναντά τη σθεναρότερη αντίδραση όλων αυτών και τη δυναμική υποστήριξη του απεχθούς φαινομένου των αιώνιων φοιτητών. Και η σημερινή όπως και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις θα έχει το θράσος να ισχυρίζεται ότι αντιμετώπισε το πρόβλημα επειδή ψήφισε έναν νόμο που εκ των προτέρων γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να εφαρμόσει, όπως δεν εφάρμοσε και τους προηγηθέντες.
