Τα ξημερώματα της Κυριακής τα ρολόγια γύρισαν μία ώρα πίσω. Μέσα στο πιο πυκνό σκοτάδι ο χρόνος κυλάει αντίστροφα και έχεις την τύχη να ξαναζήσεις μία ώρα από την αρχή. Δυστυχώς οι περισσότεροι το μεταφράζουμε σε μία ώρα επιπλέον ύπνου. Αν όμως ξυπνήσετε στις 4 τα ξημερώματα θα δείτε το ρολόι του κινητού σας να εκτελεί τη χρονική παλινδρόμηση. Ο χρόνος σου δίνει μία δεύτερη ευκαιρία, έστω για εξήντα λεπτά. Ναι, δεν είναι πολλά. Τι να αλλάξεις, στα αλήθεια, από όσα συνέβησαν ανάμεσα στην 3η και στην 4η πρωινή; Φανταστείτε όμως ότι βάζουμε τον αντίχειρα και τον δείκτη πάνω σε αυτή την ώρα και αρχίζουμε να απομακρύνουμε το ένα δάχτυλο από το άλλο, σαν να ζουμάρουμε σε μία φωτογραφία. Και μεγαλώνουμε το διάστημα της χρονικής παλινδρόμησης, αποκτώντας το δικαίωμα να ξαναζήσουμε από την αρχή μία ολόκληρη μέρα. Ποια μέρα θα επιλέγατε; Και τι θα αλλάζατε; Αν δεν θέλετε να αλλάξετε κάτι, τότε δικαίως θα κοιμηθείτε ήσυχοι απόψε.

Ας πούμε ότι είστε ο Στέφανος Κασσελάκης. Θα αλλάζατε τη μέρα που αποφασίσατε να διεκδικήσετε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως, για παράδειγμα, αντί να λέγατε το «με λένε Στέφανο και έχω να σας πω κάτι», επιλέγατε τη φυγή σε κάποιο νησί; Και τώρα θα ήσασταν με το έτερον ήμισυ και τη Φάρλι, τη σκυλίτσα, στο γκαζόν του εξοχικού σας στα Χάμπτονς. Θα είχατε στο χέρι ένα ποτήρι λευκό κρασί, στον ουρανίσκο την επίγευση του σολομού και θα χαζεύατε τη Φάρλι να κυνηγάει σκίουρους. Τα δευτερόλεπτα και οι ώρες στην κάσα του Cartier θα κυλούσαν σαν το γάργαρο νερό και η βέρα θα γυάλιζε στο φθινοπωρινό φως. Αντί για όλα αυτά, επιλέξατε να ασχολείστε με τον Φίλη, τον Σκουρλέτη, τον Βίτσα και τον Τσακαλώτο, με φιγούρες που, ας το παραδεχθούμε, τις βλέπετε όπως το μικρό αγόρι τον ΕΤ, τον «Εξωγήινο». Ολα αυτά δείχνουν (και είναι) παράλογα. Ομως ο τρόπος με τον οποίο διαλύεται ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απολύτως προβλέψιμος και αντιστοιχεί στον τρόπο με τον οποίο φούσκωσε και έπιασε εξουσία. Ηταν ένα μεγάλο δέντρο σε μικρή γλάστρα. Χωρίς ρίζες. Ε, κάποια στιγμή φύσηξε αέρας.

Ναι, είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καταλαμβάνει στην επικαιρότητα περισσότερο χώρο από αυτόν που του αντιστοιχεί στην κοινωνία και στην πραγματική ζωή. Ομως τι άλλο να κάνεις όταν τους ακούς να κατηγορούν τα τρολ που οι ίδιοι εξέθρεψαν στη γνωστή υπόγα της Κουμουνδούρου; Δεν γίνεται να μη χαχανίσεις. Διότι ο Φίλης, ο Σκουρλέτης και οι λοιποί, που τώρα ανακάλυψαν το σκοτεινό Internet, δεν είχαν το παραμικρό πρόβλημα όταν ο ίδιος μηχανισμός ορμούσε, κατευθυνόμενος, για να σπιλώσει, να εκφοβίσει ανθρώπους και να δολοφονήσει χαρακτήρες. Και πώς να κρατήσεις το χαμόγελο όταν μαθαίνεις ότι ο Τσακαλώτος δεν φεύγει, αλλά «θέλει τον χώρο» του μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ; Θα είναι, ας πούμε, κάτι σαν Παλαιστίνιος στη Γάζα.

Πριν από καμιά σαρανταριά χρόνια ο Τζίμης Πανούσης έγραψε και τραγούδησε αυτόν τον στίχο: «Με σέξι πόζες κοριτσιών στην Ελασσόνα, με παλαιστίνιο εραστή-εκτελεστή, θα καβαλήσουμε και τούτο τον χειμώνα, μπροστά στην τηλεοπτική μας θαλπωρή. Σαν τους ανάπηρους που βλέπουνε αγώνα. Μα δεν πειράζει, πατριώτες, είμαστε εφτάψυχοι». Ακριβώς το ίδιο δεν συμβαίνει και τώρα; Με σίριαλ πρώτης γραμμής στην τηλεόραση, τη Μέση Ανατολή φλεγόμενη και τα βήματα του χειμώνα να ακούγονται από το βάθος. Ας πάει όπως θέλει ο χρόνος, μπροστά ή πίσω. Εμείς κάνουμε ακριβώς τα ίδια.

Την εβδομάδα που πέρασε ένα ατυχές περιστατικό έλαβε χώρα στο Μουσείο της Ακρόπολης. Ηλικιωμένος επισκέπτης, με σοβαρά εντερικά προβλήματα, αφόδευσε δίπλα σε εκθέματα. Το γεγονός έλαβε διαστάσεις, ετέθη θέμα ασφαλείας, ο δε διευθυντής έσπευσε να δώσει εξηγήσεις. Ηταν περιττό. Θα μπορούσε απλώς να πει ότι ο επισκέπτης ακολούθησε σε απόλυτο βαθμό και στο ιδανικότερο σημείο τη διαχρονική εθνική προτροπή «Χέσε ψηλά και αγνάντευε». Και περιέργως, αυτό το περιστατικό περιγράφει με τον πλέον εύγλωττο τρόπο και τις τελευταίες εξελίξεις στην υπόθεση των υποκλοπών.