Brain rot. Πνευματική ή διανοητική εξασθένηση από κατανάλωση χαμηλής ποιότητας περιεχομένου, κυρίως μέσω Διαδικτύου. Αυτή είναι η δημοφιλέστερη λέξη-έννοια για το 2024, σύμφωνα με την Οξφόρδη.

Πιθανότατα να είναι και η πιο βαθιά και άγνωστη πάθηση των τελευταίων ετών, το reach της οποίας ξεπερνάει ακόμη και την απήχηση των επίπεδων αναρτήσεων με τις οποίες μεταδίδεται με πανδημικό ρυθμό και χωρίς κάποιο εμβόλιο να φαίνεται στον ορίζοντα.

Ο συγκεκριμένος rotαϊός, ιδιαίτερα ανθεκτικός στον χρόνο και τρεφόμενος από αλγορίθμους σε κάθε είδους κοινωνικό δίκτυο, αναπτύσσεται με ραγδαίους ρυθμούς, που ομοιάζουν με τον ρυθμό που εναλλάσσεται το ασύνδετο και ασήμαντο περιεχόμενο στο TikTok ή στο YouTube.

Οσο καλά και να ντυθείς και όσες οδηγίες καλής ζωής και να υποσχεθείς στον εαυτό σου ότι θα ακολουθήσεις, είναι πολύ δύσκολο να απαρνηθείς αυτές τις στιγμές αποχαύνωσης, τις οποίες μασκαρεύεις στο μυαλό σου με τη λέξη χαλάρωση.

Ενας rotαϊός που δεν κάνει ηλικιακές, φυλετικές ή άλλες διακρίσεις. Αρκεί μια λίγων λεπτών έκθεση σε εκείνον, για να βρεθείς εκτός σύνδεσης από τον πραγματικό κόσμο (ακόμα κι αν σε αυτόν πρωταγωνιστούν τα παιδιά σου) και να δεθείς χειροπόδαρα μέσα σε έναν εικονικό, που έχει αγγίξει τα όρια του πραγματικού σε σημείο να πιστεύεις ότι η οθόνη μπροστά σου είναι απλώς μια διαμπερής πύλη και τίποτα περισσότερο.

To 1854, πάντως, ο φιλόσοφος Ντέιβιντ Θορό αναφέρει για πρώτη φορά τη λέξη brain rot στο βιβλίο «Γουόλντεν», το οποίο εμπνέεται στην ηλικία των 27 ετών και ενώ έχει αποτραβηχτεί στη φύση, με σκοπό να επιβεβαιώσει ότι η αναζήτηση της απλής ζωής ενισχύει πνευματικά τον άνθρωπο, σε αντίθεση με το διαρκές κυνήγι του κέρδους ή τη συζήτηση γύρω από τα τελευταία νέα, χαρακτηριστικά και τα δύο των social media.

Περίπου 200 χρόνια αργότερα, η συμπτωματικά (ή και όχι) Gen Z οπτική του Θορό αποκτά μια τρισδιάστατη και με αρκετή δόση ΑΙ εφαρμογή, και επισημοποιείται από την Οξφόρδη ως έννοια της εποχής, την ώρα που η πιο ουσιαστική διαφορά του ανθρώπου από όλο το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο, ο αντίχειρας, γίνεται δέσμιος μιας και μοναδικής χρησιμότητας. Του ατελείωτου σκρολαρίσματος.

Ακόμα και το μεσαίο δάχτυλο αισθάνεται μειονεκτικά μπροστά σε αυτό το εξελικτικά χαμηλότατο σημείο της ανθρωπότητας και ούτε να σηκωθεί δεν θέλει.