Ο Ντοστογέφσκι είχε πει το γνωστό «ο πολιτισμός μιας χώρας φαίνεται από το επίπεδο διαβίωσης των φυλακισμένων». Θα συμπλήρωνα πως ο χαρακτήρας της φαίνεται στις προεκλογικές περιόδους. Δεν βρίσκω κάποια πιο λόγια, πιο ακαδημαϊκή φράση για να τις περιγράψει πέρα από το ότι «η παπάντζα πάει σύννεφο». Με μηδενισμένα τα κοντέρ, σαν να γεννηθήκαμε όλοι χθες, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, επιχειρούμε να κάνουμε εξαρχής τις συστάσεις. Κανείς δεν ήταν εδώ, είμαστε όλοι καινούργιοι, άμοιροι και καθαροί από το ίδιο μας το παρελθόν.
Οι κυβερνήσεις που ζητούν ψήφο ανανέωσης θητείας διαγράφουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Υπόσχονται ό,τι δεν έκαναν όσο κυβερνούσαν – μάλλον θα ήταν κάποιοι άλλοι -, διαστρέφουν με κυνισμό την πραγματικότητα μπροστά στα μάτια μας. Η αξιωματική αντιπολίτευση, που αισθάνεται πως πλησιάζει να πιει νερό, δεν διστάζει να υπερθεματίσει σε υποσχέσεις για ευτυχισμένες μέρες και γνωρίζει καλά πως θα έχει μπροστά της τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να μην τα κάνει. Τα μικρά κόμματα, που δεν έχουν καμία ελπίδα να κυβερνήσουν, παρουσιάζουν για προεκλογικό πρόγραμμα ένα υπέροχο μυθιστόρημα.
Ο χαρακτήρας μας όμως φαίνεται στον τρόπο. Και ο τρόπος είναι μια πλειοδοσία στη φθήνια. Τα «υπόγεια» δουλεύουν διπλοβάρδιες για να χτυπήσουν κάτω από τη ζώνη αντίπαλους υποψηφίους με την αποκάλυψη σκελετών στην ντουλάπα τους, η γλώσσα πεθαίνει στα πληκτρολόγιά τους, το ήθος ξύνει τον πάτο της αναξιοπρέπειας, και σκέφτεσαι πώς διάολο την κάναμε έτσι τη δημοκρατία μας και εκεί που θα έπρεπε να βαθαίνει η σκέψη και η προεκλογική περίοδος να είναι ο θρίαμβος της πολιτικής, έχει καταντήσει ένα φεστιβάλ χαζομάρας και αμοραλισμού.
Με μηδενική κουλτούρα διαλόγου, συνεργασίας και σύνθεσης, με τον πολιτισμό και την ιστορία αυτής της χώρας να ψυχορραγούν πριν γίνουν σκοτωμένες λέξεις στα στόματα των πολιτικών της, με το επίπεδο της αντιπαράθεσής τους να σου παγώνει το αίμα, πάμε κι όπου βγει.
Αισθάνεσαι πως μπορεί και να το έχουν συμφωνήσει, δεν μπορεί να στήνουν τέτοια σόου έκθεσης της ανεπάρκειάς τους και δολοφονίας της λογικής δίχως να είναι μιλημένοι μεταξύ τους. Σαν συνάδελφοι που δεν θέλουν χάσουν τα συντεχνιακά τους προνόμια, γνωρίζοντας πως θα τα χάσουν αν η πολιτική προβιβαστεί στο κανονικό της επίπεδο. Ομως την κανονικότητα την καθορίζουμε εμείς. Και είμαστε μάλλον λιγάκι «λιγότεροι» από όσο νομίζουμε για τους εαυτούς μας. Δεν πιστεύω απόλυτα πως έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν, αλλά έχουμε κάνει πολλές φορές τα στραβά μάτια γιατί πού να μπλέκεις τώρα.
Συγγνώμη για την προσωπική αναφορά, το 2004 γράψαμε ένα τραγούδι με τον Σταμάτη Κραουνάκη, το είπαν ντουέτο ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου με τη Χαρούλα Αλεξίου. «Ερχονται πια οι μέρες που δικάζουν / θα μετρηθούν τα ποσοστά μας / και θα τα βρούμε όλα μπροστά μας / δεν το φοβάμαι, ούτε το θέλω / μα δεν υπάρχουνε λαγοί μες στο καπέλο / τώρα θα δούμε τα λεφτά μας τι αγοράζουν».
