Θα εμπιστευόσαστε ποτέ έναν άρρωστο πολιτικό να σας κυβερνήσει; Προτού βιαστείτε να απαντήσετε «όχι», σκεφθείτε μήπως η καλύτερη απάντηση θα ήταν «ναι, εφόσον γνωρίζουμε ποιος είναι ο θεράπων ιατρός του». Αλλωστε στο πολύ πρόσφατο παρελθόν οι Ελληνες υπερψηφίσαμε ως πρωθυπουργό έναν άρρωστο, εξασθενημένο και ίσως ποδηγετούμενο πολιτικό. Τη σχέση ασθενών ηγετών με τους γιατρούς τους εξετάζει η συγγραφέας Τανιά Κρασνιανσκί (Tania Crasnianski) στο βιβλίο της «Η εξουσία με ιατρική συνταγή. Ηγέτες του 20ού αιώνα υπό την επήρεια ουσιών», που μόλις κυκλοφόρησε (μετάφραση Ρίτα Κολαΐτη, εκδόσεις Μεταίχμιο). Η συγγραφέας, γαλλίδα, γερμανορωσικής καταγωγής, μας οδηγεί, κάνοντας χρήση μεγάλου αριθμού πηγών, στο πιο ιδιωτικό κομμάτι της ζωής των πολιτικών: αυτό της ασθένειας, που πρέπει να παραμείνει κρυφή. Μόνο η ασθένεια αποσταθεροποιεί τον ηγέτη και την εξουσία του, πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε κρυφή σεξουαλική ζωή.
Ο Χίτλερ, ο Τσόρτσιλ, ο Φιλίπ Πετέν, ο Φράνκο, ο Μουσολίνι, ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, ο Στάλιν και ο Μάο Τσε Τουνγκ είναι οι ασθενείς ηγέτες που η περίπτωσή τους αποδεικνύει ότι «είναι δύσκολο να παραµείνει κανείς αυτοκράτορας µπροστά σ’ ένα γιατρό» όπως η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ βάζει τον αυτοκράτορα Αδριανό να λέει. Ισως γι’ αυτό ο Στάλιν εξόντωνε όλους τους γιατρούς του, παρ’ όλο που δεν µπορούσε να κάνει χωρίς αυτούς. Η κατάθλιψή του διαγνώστηκε το 1927. Ο γιατρός που έκανε τη διάγνωση, χρησιµοποιώντας µάλιστα και τον µοιραίο όρο «παράνοια», βρέθηκε δηλητηριασµένος 24 ώρες µετά. Ακόµη και ετοιµοθάνατος ο Στάλιν ενορχήστρωνε τη «συνωµοσία των γιατρών» (οι περισσότεροι Εβραίοι) και δεν δίστασε να κατηγορήσει ακόµη και τον γιατρό που τον εµπιστευόταν περισσότερο, τον Βλαντίµιρ Βινογκράντοφ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
