Ξεκινάω να γράψω ένα «αφελές» κείμενο. Για ορισμένους θα είναι στα όρια της εθνικής μειοδοσίας. Αφορμή το μείζον – όπως αναδείχτηκε από τα ΜΜΕ – θέμα της διαγραφής ενός πρώην πρωθυπουργού για λόγους διαφωνίας του με την επίσημη γραμμή στον ελληνοτουρκικό διάλογο και στην προσέγγιση.
Πάμε τώρα να μιλήσουμε για νούμερα, για απλούς αριθμούς. Τι ποσοστό του ελληνικού και του τουρκικού λαού θεωρούμε πως ξυπνάει το πρωί και το θέμα συζήτησής του, η αγωνία του είναι το αν θα επεκταθούν τα μίλια της υφαλοκρηπίδας μας; Πόσοι χάνουν τον ύπνο τους στη σκέψη συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου; Σίγουρα πολύ μικρό. Δεν είναι θέμα συζήτησης ανάμεσα σε πολύ μεγάλους πληθυσμούς που παλεύουν να βγάλουν τον μήνα τους στην Ελλάδα ή να αναπνεύσουν λίγο αέρα δικαιωμάτων στην Τουρκία.
Η ατζέντα της ελληνοτουρκικής έντασης βολεύει πολύ λίγους. Είτε για λόγους οικονομικούς, είτε για λόγους ενός κακοφορμισμένου πατριωτισμού, είτε για να έχουν μία θέση στην πολιτική σκηνή κολακεύοντας ένα ακροατήριο που επίσης ψάχνει να βρει κάποια ιδέα να ενταχτεί και να μη νιώθει ηττημένο όπως νιώθει σε όλους του υπόλοιπους τομείς της ζωής του. Προσωπικά δεν πείθομαι από τον πατριωτισμό κανενός πολιτικού που ασκείται σε λεονταρισμούς προς τους Τούρκους και λεβέντικα λόγια υπέρ της αδάμαστης ελληνικής ψυχής όταν έχει συμβάλει με την πολιτική του στον εξευτελισμό αυτού του περήφανου λαού, μιας πολιτικής που τον έχει καταδικάσει σε ένα διαλυμένο σύστημα υγείας, στην ανασφάλεια, στη φτώχεια, στην ελεγχόμενη Δικαιοσύνη υπέρ των προνομιούχων.
Φυσικά με τους Τούρκους στο βάθος των χρόνων αλλά και στην πρόσφατη Ιστορία μάς χωρίζει αίμα. Δεν βρίσκω ούτε μια σωστή λέξη παρηγοριάς να πω σε μία μάνα στην Κύπρο που έχασε τον γιο της το 1974 και δεν παρέλαβε ούτε κόκαλα. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο όμως θα έπρεπε να είχαμε καταλάβει πως αυτό δεν τελειώνει έτσι, δεν θα τελειώσει ποτέ όσο κάποιοι θεωρούν πως μόνο η επιβολή τού ενός έναντι του άλλου θα μας γλιτώσει.
Η ευρέως διαδεδομένη αντίληψη πως είμαστε αμυνόμενοι απέναντι σε μία πολιτική στην άλλη πλευρά του Αιγαίου που έχει επεκτατικές τάσεις και αμφισβητεί το Διεθνές Δίκαιο είναι σωστή. Εχουν κι εκείνοι την ανάγκη να συσπειρώσουν τον λαό τους γύρω από θέματα που δεν άπτονται όμως της ζωής τους, της καθημερινότητάς τους, να πετούν την μπάλα στην εξέδρα και να φεύγει η κουβέντα από τις κυρίαρχες πολιτικές τους επιλογές και οικονομικές επιδιώξεις. Και κάποιοι είναι απλά «πειραγμένοι».
Ολοι οι πόλεμοι της Ιστορίας αποφασίστηκαν από μία χούφτα ανθρώπων. Η ίδια χούφτα συντηρεί τον φόβο. Ολοι ψάχνουν τους πελάτες τους σε αυτό που έχουν να πουλήσουν. Μπορεί κι εγώ. Μόνο που εγώ δεν ζητάω αίμα από τους δικούς μου πελάτες.
Ο κόσμος θα συνεχίζει έτσι, δεν πρόκειται να αλλάξει, το ξέρουμε. Αλλά οφείλουμε να αντιδρούμε στο αναπόδραστο. Ακριβώς όπως αντιδρούμε στον θάνατο ζώντας μία μέρα παραπάνω.
