Ο Κώστας Σημίτης δεν ήταν πρωθυπουργός για Ελληνες ή, για να γραφτεί με ακρίβεια, ήταν αλλά οι περισσότεροι Ελληνες δεν θα το παραδεχθούν ποτέ. Ολοι μας θέλουμε και χρειαζόμαστε τον δάσκαλό μας, ακόμα κι αν (ή πολύ περισσότερο) μας ξεβολεύει, με μεθοδικότητα, πρόγραμμα, επανάληψη και εν τέλει εξετάσεις και απολογισμό.

Σαν τις πρωθυπουργικές θητείες του Κώστα Σημίτη, όπου ειδικά στην πρώτη και λιγότερο στη δεύτερη πήρε μια χώρα λίγο αριστερή και δεξιά, λίγο χαμένη μεταξύ Βαλκανίων και Δύσης και κρατώντας την από το χέρι, όπως κρατούσε τη γυναίκα της ζωής του Δάφνη, την οδήγησε στην Ευρώπη.

Λάθη έκανε, το μαστίγιο προς τους υπουργούς του το είχε χαλαρό από το 2000 και μετά, αλλά ο Σημίτης έκανε έργα. Εκανε μεταρρυθμίσεις και κυρίως είχε έναν σαφή προσανατολισμό διακυβέρνησης. Σχέδιο δηλαδή.

Μπορεί να το σημείωνε σε ένα μπλοκάκι και να μην το φώναζε με κραυγές και ρητορική υψηλού επιπέδου (ή χαμηλού, ανάλογα με το πώς το βλέπει ο καθένας), αλλά αυτό ήταν η ουσία της διαφορετικότητάς του σε σχέση με τους περισσότερους, αν όχι όλους, πρωθυπουργούς που έχει γνωρίσει η Ελλάδα.

Εκανε αυτά που έλεγε και έλεγε λιγότερα από όσα ήθελε να ακούσει ο ψηφοφόρος.

Συγκρουόταν πάντα με τον λαϊκισμό, τους ανορθολογισμούς ενός κράτους βγαλμένου από τα έγκατα του οχαδερφισμού και ήθελε διαδικασίες και αποτέλεσμα. Οχι τις πρώτες χωρίς το δεύτερο και ποτέ δεν περίμενε το δεύτερο αν δεν είχε σχεδιάσει τις πρώτες. Είτε αυτό αφορούσε την προσωπική εκλογή του στην προεδρία του ΠαΣοΚ είτε την αμφιλεγόμενη στάση του στην κρίση των Ιμίων. Τίποτα στην τύχη, ακόμα και αν οι αποφάσεις του δεν γίνονταν αρεστές στο ευρύ κοινό.

Του χρέωσαν όλη τη φούσκα του Χρηματιστηρίου, τον είπαν «προδότη» για το «ευχαριστώ» στους Αμερικανούς, αλλά όλα αυτά μοιάζουν μικρά μπροστά στο άσβεστο μίσος που έβγαλαν πολλοί στα κοινωνικά δίκτυα, λίγες μόλις ώρες μετά τον θάνατό του και σχεδόν αναρτώντας πάνω από το πτώμα του.

Δεν είναι απόλυτο ότι ο νεκρός δεδικαίωται, αλλά σίγουρα δικαιούται σεβασμό. Οχι μόνο από όσους είδαν στο πρόσωπο του Κώστα Σημίτη τον πιο σοβαρό πολιτικό της Μεταπολίτευσης, αλλά και από αυτούς που έβλεπαν έναν αρχιερέα της διαπλοκής.

Η Ιστορία έτσι κι αλλιώς θα γράψει ότι ο Σημίτης δεν άρεσε σε όλους, ούτε καν στους πολλούς, αλλά δεν προσπάθησε και ποτέ να το πετύχει. Δεν το είχε καν σημειωμένο στο μπλοκάκι του ως στόχο.