Ο νέος ελληνισμός

Ασταμάτητα τα καλά νέα για τους Ελληνες παγκοσμίως. Ο πρόσφατος τίτλος του Γιάννη Αντετοκούνμπο ως πολυτιμότερου παίκτη στο ΝΒΑ επιστεγάζει τις επιτυχίες του νεότατου Τσιτσιπά στο τένις, αλλά και βεβαίως του Λάνθιμου στην ευγενή τέχνη του κινηματογράφου. Μάλιστα, τα πρωτόγνωρα αυτά κατορθώματα, αντίθετα με επιτυχίες όπως του 2004, καλλιεργούν βάσιμες προσδοκίες για ακόμη υψηλότερα σκαλιά. Πώς βγήκαν αυτοί οι πρωταθλητές της ήρεμης δύναμης μέσα από μια Ελλάδα που δεν είναι και στα καλύτερά της; Πρόκειται για εθνικό θρίαμβο ή φωτεινούς μετεωρίτες που διασχίζουν σύννεφα μιζέριας;

Να ξεκαθαρίσω ότι αποστρέφομαι τον άκριτο οπαδισμό: επιτυχίες ανθρώπων με τους οποίους απλά μας συνδέει γλώσσα ή καταγωγή δεν προσδίδουν αυτόματα αξία στους υπόλοιπους. Αλλά ισχυρίζομαι πως εδώ δεν βλέπουμε τυχαία και μεμονωμένα φαινόμενα, αλλά την κορυφή του παγόβουνου. Οι τρεις περιπτώσεις έχουν κοινά μεταξύ τους, αλλά και συγγενεύουν με πιο αθόρυβα κατορθώματα άλλων ανθρώπων που βγήκαν από αυτή τη μικρή γωνιά της γης, αν ξύσεις λίγο κάτω από την επιφάνεια της πρόσφατης μιζέριας μας.