Ο τραπεζικός κλάδος στην Ελλάδα, αν και δεν είχε καθοριστική ευθύνη για την πρόκληση μίας από τις μεγαλύτερες οικονομικές κρίσεις στην ιστορία της χώρας, υπέστη σοβαρές, βαριές και διαταρακτικές αρνητικές συνέπειες. Οδηγήθηκε σε παρατεταμένη αναταραχή, συρρίκνωση δραστηριοτήτων και μεγέθους, μεγάλες ανακεφαλαιοποιήσεις με κρατικά και ιδιωτικά κεφάλαια, ολική καταστροφή των μετόχων δύο φορές, αβεβαιότητα και απώλεια εμπιστοσύνης πελατών και αγορών, άνευ προηγουμένου απώλεια καταθέσεων και δημιουργία πρωτοφανούς ύψους μη εξυπηρετούμενων δανείων.
Παρά τις σημαντικές βελτιώσεις που έχουν καταγραφεί, ιδιαίτερα στους τομείς των κεφαλαίων, του περιορισμού του ύψους των επισφαλών δανείων και της ρευστότητας, μεγάλα ζητήματα παραμένουν, όπως η χαμηλή κερδοφορία, η πτωτική πορεία των εσόδων και το σχετικό υψηλό κόστος λειτουργίας. Oμως ο «μεγάλος ελέφαντας στο δωμάτιο» παραμένει το ύψος των επισφαλών δανείων που κρατάει τον κλάδο δέσμιο στη στασιμότητα, αντιμέτωπο με τον σκεπτικισμό των αγορών, τις δυσκολίες χρηματοδότησης της οικονομίας με ανταγωνιστικούς όρους και την καθυστέρηση επιστροφής στην κανονικότητα και τη διατηρήσιμη κερδοφορία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
