Η πρώτη φορά που ακούστηκε σε ευρεία κλίμακα η φράση «ο κόσμος δεν θα είναι πια ίδιος από δω και πέρα» ήταν την ημέρα της επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους. Από τότε έχει γραφτεί δεκάδες φορές όποτε γίνεται κάτι που μας υπερβαίνει, κάτι απρόβλεπτο, κάτι απάλευτο. Ακούστηκε πολύ αυτές τις μέρες μετά τη μεγάλη πυρκαγιά στην Αττική. Η κλιματική αλλαγή θα έχει ως αποτέλεσμα «τα καλοκαίρια να μην είναι ίδια από δω και πέρα». Μια προκάτ εκτίμηση που ακούγεται και αρκετά τρομολαγνική, όπως οποιαδήποτε πρόβλεψη οριστικής αλλαγής.
Ο πρώτος ενστικτώδης φόβος που ενεργοποιείται είναι αν αυτή η αλλαγή θα μας περιλαμβάνει, αν θα μας περιέχει η νέα συνθήκη που διαμορφώνεται ή θα είμαστε τα σκουπίδια που θα απορριφθούν πρώτα. Και αυτό γιατί όλες αυτές οι αλλαγές προδικάζουν μια αρκετά χειρότερη κατάσταση από αυτή που ζούμε, καμία δεν είναι προς το καλύτερο. Είναι αλλαγές που οδηγούν όλο και περισσότερους ανθρώπους προς μία έξοδο, περισσεύουν. Αυτό μας εθίζει σιγά-σιγά σε παραίτηση και μας κάνει ανθρώπους χαμηλών προσδοκιών. Νιώθουμε αδύναμοι να αντισταθούμε σε δρομολογημένες νομοτέλειες αποδεχόμενοι ένα συμπαντικό σχέδιο με την υποταγή που δείχνει ένας θεοσεβούμενος στο σχέδιο του Θεού.
Ο κόσμος έτσι κι αλλιώς κάθε λεπτό που περνάει δεν είναι ίδιος με το προηγούμενο λεπτό, σιγά το νέο! Ούτε εμείς είμαστε. Βρισκόμαστε σε μια μόνιμη προσπάθεια συντονισμού με τον εαυτό μας και με τους γύρω μας. Στο ιστορικό μας υπάρχουν όλα. Εχουμε αντιδράσει και έχουμε πάρει τη μοίρα μας στα χέρια μας, όπως επίσης έχουμε αφήσει με λευκή επιταγή τις ζωές μας στα χέρια ανθρώπων που μόνο αν το κάνουν επίτηδες είναι τόσο ανίκανοι και αμοραλιστές, δεν γίνεται να είναι στ’ αλήθεια.
Κάποιες φορές αισθάνεσαι πολύ κουρασμένος για όλα αυτά. Αφήνεσαι σαν παιδί που το παίρνει ο ύπνος στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου και μετά από ώρα ξυπνάει και ρωτάει τον πατέρα του αν έφτασαν. Κάντε ό,τι θέλετε και πείτε μου όταν φτάσουμε. Ξέρω πολλούς που έχουν πάρει αυτή την οριστική απόφαση. Ούτε μία χεριά από δω και πέρα κόντρα στη ροή, έστω για την τιμή των όπλων. Ας γίνουν όλα όπως θέλουν.
Περιμένοντας το επόμενο γεγονός όπου ο κόσμος δεν θα είναι πια ίδιος από δω και πέρα, θα ανακατεύουμε τα μικροπάθη μας στον μικρόκοσμό μας που είναι και ο μόνος απτός, όλος ο άλλος είναι πολύ μακριά και αρκετά ασαφής για να του δώσουμε εμείς σχήμα. Και θα συνεχίσουμε να χαιρόμαστε και να γελάμε με κάτι πραγματάκια που κάποτε δεν τα έβαζε ο νους μας.
Βέβαια όλες αυτές οι «φιλοσοφίες» που γράφω δεν αντέχουν στο ελάχιστο απέναντι στο γεγονός του θανάτου ενός ανθρώπου από πυρκαγιά. Ομως πάντα έτσι δεν γινόταν; Πάντα εμείς οι πρόσκαιρα γλιτωμένοι έχουμε τον χρόνο και την απόσταση να θεωρητικολογήσουμε λιγάκι. Οταν θα σταματήσουμε και εμείς να γλιτώνουμε, θα το κάνουν άλλοι.
