Αν ένα πράγμα μπορεί να συμπεράνει κανείς από το μαζικό ενδιαφέρον για τα τεκταινόμενα στο ΠαΣοΚ, αυτό είναι πως ο κόσμος διψάει για πραγματική πολιτική. (Παρότι, ναι – για να σας προλάβω – στις δύσκολες ερωτήσεις, όπως, π.χ., για τις μετεκλογικές συνεργασίες, οι υποψήφιοι απέφυγαν να απαντήσουν.)
Μέσα σε ένα τοπίο πολιτικά αφυδατωμένο, με τον ΣΥΡΙΖΑ να παράγει διαρκώς έναν ενοχλητικό παραπολιτικό θόρυβο και την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να εστιάζει στη μικροδιαχείριση της καθημερινότητας με προφανή στόχο να βάλει φρένο στον δημοσκοπικό κατήφορο, ένας κόσμος εκεί έξω αναζητά απεγνωσμένα πολιτικό λόγο.
Αυτό να το πιστώσουμε στη Χαριλάου Τρικούπη. Μαζί με τον πολιτισμό που απέδειξε πως μπορεί να επικρατήσει πέρα και πάνω από τριβές και εσωκομματικές ίντριγκες σε μια διαδικασία όπως αυτή που τρέχει τους τελευταίους μήνες.
Αρκούν όμως αυτά για να δει το κόμμα άσπρη μέρα και η χώρα πράσινη κυβέρνηση, όπως ονειρεύονται και υπόσχονται οι υποψήφιοι πρόεδροί του; Σίγουρα όχι. Σε λίγες ώρες κλείνουν οι κάλπες και ανοίγει ο δρόμος για την τελική αναμέτρηση της προσεχούς Κυριακής. Αρκετοί διακινδυνεύουμε να προβλέψουμε πως η συμμετοχή σήμερα θα είναι μεγάλη. Κι αυτό όμως από μόνο του δεν λέει πολλά. Στο καλό σενάριο, το ενδιαφέρον του κόσμου θα εντείνει την εγρήγορση του κόμματος και θα συσπειρώσει τις αντίρροπες δυνάμεις στο εσωτερικό του.
Πάντα όμως καραδοκεί και ο κίνδυνος του εφησυχασμού, αν επικρατήσει η λογική του ώριμου φρούτου. Δεν αρκεί η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ ούτε η φθορά της Νέας Δημοκρατίας για να πετύχει το ΠαΣοΚ το άλμα που επιθυμεί στα ποσοστά του και, εδώ που τα λέμε, τι προσδοκίες μπορεί να έχουν οι πολίτες αν το κόμμα δείξει να ποντάρει σε αυτά για την ανάκαμψή του; Απλώς θα δούμε ακόμα μεγαλύτερη αποχή και ακόμα περισσότερους να ιδιωτεύουν.
Αν η ηγεσία του κόμματος δεν βρει τρόπο να ξανασυνδεθεί με την κοινωνία, αν δεν βρει τι φταίει για τη μειωμένη απήχησή του στα αστικά κέντρα και στους νέους, αν δεν διαλύσει την ομίχλη που χρόνια τώρα πέφτει πυκνή στο βασικό πολιτικό του αφήγημα και αν δεν τολμήσει να το αρθρώσει συντεταγμένα και χωρίς παλινωδίες, η δυναμική που δημιουργούν οι εκλογές θα χαθεί, όπως έγινε και την προηγούμενη φορά.
Και εντάξει, να αναγνωρίσουμε πως το ΠαΣοΚ κατάφερε να κάνει μερικό comeback τα τελευταία χρόνια, διαψεύδοντας όσους έβλεπαν το τέλος του να πλησιάζει με την εκλογική και δημοσκοπική του εξαΰλωση τα σκοτεινά χρόνια της κρίσης. Αν όμως κι αυτή τη φορά δεν καβαλήσει το κύμα ανόδου που πυροδότησε η εσωκομματική κούρσα, αν συνεχίσει να λιμνάζει στα ίδια ποσοστά, ποιος μας λέει πως θα υπάρξει κι άλλη ευκαιρία;
