Το ότι οι εκλογές της 25ης Ιουνίου θα δημιουργούσαν τεκτονικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα ήταν κάτι το αναμενόμενο. Αυτό άλλωστε είχε προδικαστεί από το εκλογικό αποτέλεσμα του Μαΐου. Εξίσου αναμενόμενο ήταν ότι η εστία των αλλαγών αυτών θα ήταν ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ που υπέστη εκλογική κατακρήμνιση τέτοιου τύπου. Επομένως, η αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να θεωρηθεί ως ένα αναμενόμενο γεγονός, αυτό που επιτάσσει η πολιτική λογική.
Αυτό που φάνταζε παράταιρο ήταν η δήλωσή του το βράδυ της 25ης Ιουνίου ότι θα ξαναθέσει υποψηφιότητα για την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ. Με περισσότερη νηφαλιότητα – και φαντάζομαι με περισσότερες διαβουλεύσεις – ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να κλείσει το κεφάλαιο της αρχηγίας του στον ΣΥΡΙΖΑ και να εκκινήσει την αρχή της επόμενης μέρας στον χώρο του.
Αδιαμφισβήτητα η αποχώρηση Τσίπρα σημαίνει την ολοκλήρωση ενός πολιτικού κύκλου. Δεν χρειάζεται να συμφωνεί ή να διαφωνεί κάποιος με τον τρόπο που πολιτεύτηκε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ για να αναγνωρίσει ότι τα 15 χρόνια που βρέθηκε στο τιμόνι του κόμματός του, ο ίδιος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Και με την αποχώρησή του, οι προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει το κόμμα του θα είναι πολύ μεγάλες, υπό το βάρος δε της πρόσφατης εκλογικής πανωλεθρίας.
Ως τη στιγμή που γράφεται το άρθρο δεν έχουν υπάρξει επίσημες ανακοινώσεις υποψηφιοτήτων για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, μόνο εικασίες προθέσεων, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο πραγματικές. Το σίγουρο είναι ότι αυτή τη στιγμή στον ΣΥΡΙΖΑ δεν του λείπει μόνο ηγέτης, αλλά και ένα πολιτικό σχέδιο και μία στρατηγική τοποθέτηση για το πώς θα κινηθεί την επόμενη τετραετία, έχοντας απέναντί του έναν πανίσχυρο Κυριάκο Μητσοτάκη με νωπή λαϊκή εντολή και ένα αναδυόμενο ΠαΣοΚ που φιλοδοξεί να εξοβελίσει τον ΣΥΡΙΖΑ από τη θέση του κυρίαρχου πόλου στην Κεντροαριστερά.
Καθεμία από τις υποψηφιότητες που κυοφορούνται και κυκλοφορούν στα δημοσιογραφικά γραφεία έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά και μπορεί να χωρέσει (ή να μη χωρέσει) σε διαφορετικά πολιτικά σχέδια. Αυτό πάντως που είναι βέβαιο είναι ότι δεν είναι καθόλου σαφές το στίγμα που θα επιδιώξει να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ την επόμενη μέρα με νέο αρχηγό. Θα επιδιωχθεί να ακολουθηθεί η ίδια κατεύθυνση με τον Αλέξη Τσίπρα; Θα στρίψει προς τα αριστερά ή περισσότερο προς το κέντρο; Θα επιδιωχθεί προσέγγιση με το ΠαΣοΚ; Θα συνεχίσει με τα ίδια κορυφαία στελέχη που τον εκπροσωπούσαν τόσα χρόνια; Ολα αυτά τα ερωτήματα δεν είναι μόνο συμβολικά, αλλά είναι ζητήματα ουσίας που θα κρίνουν το (όποιο) μέλλον της σημερινής, ισχνής αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Είναι ένας ενδιαφέρων γρίφος που τραβάει τα βλέμματα και των άλλων πολιτικών χώρων και μπορεί να επηρεάσει τη στάση τους και τη στρατηγική τους. Σε κάθε περίπτωση όμως ο ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί να περάσει μεγάλη περίοδο κλυδωνισμού και ο πολιτικός χρόνος δεν είναι σύμμαχός του.
