Αν παρακολουθήσει κανείς τον συλλογισμό έμπειρων εκπαιδευτικών, συνδικαλιστών και μη, θα ανακαλύψει μια πολύ μπανάλ αιτία πίσω από πολλές από τις αλλαγές που προτείνει ο υπουργός Παιδείας. Εκεί που λείπουν εκπαιδευτικοί, έχουμε περικοπές ωρών του μαθήματος και εκεί που έχουμε πλεόνασμα μονίμων καθηγητών, έχουμε αύξηση. Στην ουσία, λένε όσοι ξέρουν τα της εκπαίδευσης εκ των έσω και εις βάθος, ένα μέρος των μεταρρυθμίσεων έχει να κάνει με την οικονομία και όχι με την Παιδεία! Ενα τμήμα των αλλαγών σίγουρα. Ωστόσο κάποιες από τις αλλαγές, όπως αυτές που αφορούν τις κλασικές σπουδές, έρχονται από πολύ παλιά. Και επιβεβαιώνουν ότι, στο όνομα ενός κακώς νοούμενου μοντερνισμού και εκσυγχρονισμού, υπάρχουν εδώ 40 περίπου χρόνια πολιτικοί, τεχνοκράτες αλλά και άξιοι κατά τα άλλα επιστήμονες έτοιμοι να θυσιάσουν μέρος της γλωσσικής εκπαίδευσης και να την καταστήσουν φτωχότερη
Ανάμεσα στα άλλα επιχειρήματα του κ. Γαβρόγλου για την κατάργηση των Λατινικών από τα εξεταζόμενα μαθήματα στις Πανελλαδικές και την ντε φάκτο κατάργηση της διδασκαλίας τους στο Λύκειο, ήταν και ένα πολύ παλιό: ότι ο παρωχημένος τρόπος διδασκαλίας, τα κακά εγχειρίδια, κατασπαταλούν χρόνο και φαιά ουσία των μαθητών, οι οποίοι αναγκάζονται να παπαγαλίζουν τη γλώσσα των Ρωμαίων. Για να γίνει πλέον κατανοητή η τεκμηρίωση μάλιστα, χρησιμοποίησε τα αρχαία ελληνικά για να μας κάνει κοινωνούς της πρωτοφανούς θεωρίας του για τη χρησιμότητα διδασκαλίας της γλώσσας: «Η μαγεία των αρχαίων ελληνικών είναι το περιεχόμενο των κειμένων και όχι η αρχαιολάγνα ενασχόληση με τη γραμματική και το συντακτικό». Ως γνήσιο τέκνο της μαρξιστικής Αριστεράς υποπίπτει στο γνωστό αμάρτημα του διαχωρισμού και της αντιπαράθεσης της φόρμας με το περιεχόμενο. Πάντα η Αριστερά ήταν με το περιεχόμενο, γιατί μπορούσε και να το ελέγξει και να το λογοκρίνει και να το διακρίνει σε ωφέλιμο ή ανώφελο για τα πλήθη.
Ελα όμως, κύριε καθηγητά, που όσο μαγεία είναι το περιεχόμενο άλλο τόσο μαγική είναι και η γλώσσα που το γέννησε. Ασε που κανένας δεν ξέρει αν χωρίς αυτή τη συγκεκριμένη γλώσσα, με το συγκεκριμένο συντακτικό και τη γραμματική, θα είχαμε ποτέ αυτό το συναρπαστικό περιεχόμενο της τέχνης και της σκέψης. Ούτε εάν, αν δεν είχαν προηγηθεί τα αρχαία ελληνικά, θα υπήρχαν Παπαδιαμάντης, Σεφέρης, Ελύτης ή Ρίτσος.
Υπάρχουν πολλοί διδακτικοί τρόποι να ασχοληθεί ένα έθνος με το παρελθόν της γλώσσας του. Τα αρχαία ελληνικά ως ένα παιχνίδι καταγωγής των λέξεων ίσως είναι ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος για τα πρώτα χρόνια του Γυμνασίου. Αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα.
Αν συμφωνούμε ότι η Γλώσσα είναι πατρίδα, ότι ακόμη είναι εκεί που στην ουσία κατοικούμε από τα πρώτα μας βήματα, ό,τι περισσότερο έχουμε για να είμαστε άνθρωποι, να σκεφτόμαστε και να επικοινωνούμε, καθώς και ότι οι αρχαίες γλώσσες είναι οι μητέρες των σημερινών, δεν έχουμε παρά να βρούμε τρόπους.
