Οταν ήμουν πιτσιρικάς δεν υπήρχε Ιντερνετ. Το πρώτο βιντεογκέιμ που έπαιξα ήταν σε μια καφετέρια κοντά στο Πολυτεχνείο όπου φοιτούσα. Επρόκειτο για μια τεράστια κατασκευή όπου με κάποιες δραχμές μπορούσες να παίξεις ένα arcade game στην αναλογική μικρή οθόνη. Οι εξωγήινοι επετίθεντο στη Γη, κι εγώ με ένα όπλο που για να ενεργοποιηθεί έπρεπε να πατάω κάθε φορά ένα κουμπί, προσπαθούσα να τους αφανίσω. Κρυβόμουν πίσω από τρεις οικοδομές που σταδιακά καταστρέφονταν από τις βολές των εξωγήινων. Θυμάμαι πως είχα γίνει εξπέρ, έχοντας καθαρίσει αρκετές πίστες.
Εχανα ώρες στην καφετέρια. Θα μπορούσα να πω ότι είχα εξαρτηθεί. Ωστόσο ήταν κάτι παροδικό, το οποίο δεν επηρέασε δραστικά τη ζωή μου, δεν με εμπόδισε να έχω τις περιπέτειές μου, τους έρωτές μου, τις εμπειρίες μου. Μάλιστα όταν ήρθε το Ιντερνετ, δεν βυθίστηκα ποτέ στον κόσμο των βιντεογκέιμ, αλλά στη μαγεία του ίδιου του Διαδικτύου που μου επέτρεπε αδιανόητες πτήσεις από τον έναν κόσμο στον άλλον. Εκείνες οι εποχές όμως δεν έχουν καμία σχέση με το σήμερα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
