Μια σειρά από «προσχώσεις» – προσχώσεις της ζωής – είναι η θρησκευτική μας «ταυτότητα», ίσως περισσότερο από κάθε άλλη. Η δική μου σχηματίστηκε από δύο στρώσεις. Τις εξής:
Στρώση 1: Λαϊκή χριστιανοσύνη: Παιδικά χρόνια σε ένα χωριό της Ανατολικής Κρήτης, συνθήκες σχεδόν μινωικών χρόνων, αχρήματη οικονομία, λυχνάρι και λάμπα πετρελαίου αντί για ηλεκτρικό, περίπου αρχαία ιατρική, μαζικός αναλφαβητισμός και ένα διθέσιο δημοτικό σχολείο στην κορφή του χωριού να συμβολίζει μια απροσδιόριστη υπόσχεση. Αλλά πάνω απ’ όλα μια ζεστή αγκαλιά∙ λαϊκή χριστιανοσύνη. Η πίστη όχι ως θρησκεία, όχι ως ιδεολογία, όχι ως «ταυτότητα» – που κανείς δεν τη χρειαζόταν, γιατί όλοι στη μικρή αυτή κοινότητα είχαν πρόσωπο – αλλά ως βίωμα και τρόπος διευθέτησης και νοηματοδότησης του βίου. Θα τα συμπυκνώσω όλα ως αντιστροφή μιας πολύ οικείας σημερινής εικόνας: Η μοναξιά του παπά μετά το «Χριστός ανέστη»! Η φυγή προς τη… μαγειρίτσα! Οχι, ο παπα-Γιάννης σε εκείνο το χωριό της Ανατολικής Κρήτης δεν έμεινε ποτέ μόνος μετά το «Χριστός ανέστη». Ημασταν όλοι εκεί ως το τέλος. Στην υπέροχη αναστάσιμη ακολουθία. Μια ανεξίτηλη εγγραφή.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
