Το επάγγελμά μας είναι εκ φύσεως ενοχλητικό. Και εδώ που τα λέμε, αν ο Τύπος δεν ενοχλεί, ελέγχοντας την εξουσία, τότε τι τον θέλουμε;
Αυτές όμως δεν είναι καλές εποχές για τον Τύπο. Ούτε στην Ελλάδα ούτε διεθνώς. Οσα συμβαίνουν πάλι τις τελευταίες μέρες στην Αμερική του Τραμπ είναι πολύ χαρακτηριστικά. Ολόκληρος ο επικοινωνιακός μηχανισμός του Λευκού Οίκου επιτίθεται σε δημοσιογράφο του «The Atlantic» για να μαζέψει τα αμάζευτα. Αιτία; Η πρωτοφανής γκάφα συμβούλου του Τραμπ, που πρόσθεσε τον συγκεκριμένο άνθρωπο σε γκρουπ όπου σε επίπεδο κορυφής (μετείχε ακόμη και ο αντιπρόεδρος Βανς) συζητούσαν πολεμικά σχέδια κατά των Χούθι στην Υεμένη. Αν είχε συμβεί το ίδιο επί Μπάιντεν, ο Τραμπ θα ζητούσε να πέσουν κεφάλια. Τώρα φταίει ο δημοσιογράφος.
Και εδώ στην Ελλάδα, άλλωστε, αυτό το «φταίει ο δημοσιογράφος» είναι ένα αφήγημα τόσο βολικό που συνοδεύει κάθε κυβερνητική αποτυχία και κάθε βουλευτικό φάλτσο διακομματικά. Και όταν δεν πρόκειται απλά για μια άστοχη δήλωση, αλλά για ένα πραγματικό σκάνδαλο, δεν αρκεί πια να φταίει μόνο ο δημοσιογράφος. Εκεί φταίνε τα οργανωμένα συμφέροντα πίσω από τον δημοσιογράφο. Οποιος αμφιβάλλει δεν έχει παρά να κάνει μια απλή αναζήτηση για τη στάση της κυβέρνησης έναντι όσων ασχολήθηκαν με το τεράστιο σκάνδαλο των υποκλοπών. Εξίσου διαφωτιστικές θα φανούν και αναζητήσεις για τη στάση της κυβέρνησης έναντι δημοσιευμάτων ή ερευνών γύρω από το Μεταναστευτικό ή και τα Τέμπη.
Οποιος δεν «αγοράζει» και δεν συμμορφώνεται με την επίσημη εκδοχή των πραγμάτων είναι εθνικός μειοδότης και, σε διατεταγμένη υπηρεσία, δυσφημεί τη χώρα. Εντός και εκτός συνόρων. Για δημοσίευμα του «Politico» που στέκεται στα Τέμπη, τις υποκλοπές και την Πύλο φταίει η δημοσιογράφος, καθώς σύμφωνα με γαλάζιο πρώην υπουργό «είναι γνωστές οι σχέσεις της με τον ΣΥΡΙΖΑ». Ρωτάει δυσάρεστες ερωτήσεις στο press room ρεπόρτερ; Το κάνει γιατί είναι ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Γράφουν το BBC, ο «Guardian» και οι «New York Times» για παράνομες πρακτικές στο Μεταναστευτικό, με μαρτυρίες, ονοματεπώνυμα και βίντεο, η Αθήνα απαντά γενικώς και αορίστως ότι και στο παρελθόν έχουν υπάρξει απόπειρες κατασυκοφάντησης της χώρας.
Εξίσου ενοχλητική είναι βέβαια και η πραγματικότητα που αποκαλύπτει η διεθνής κατάταξη της χώρας μας ως προς την ελευθερία του Τύπου από τους Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα, που έχουν επίσης βρεθεί στο επίκεντρο κριτικής από την κυβέρνηση. Οταν όμως η εξουσία βλέπει τον Τύπο ως εχθρό, το πρόβλημα δεν είναι ο Τύπος. Είναι η εξουσία.
