Σε μια οποιαδήποτε άλλη ιστορική περίοδο το να ζητάει κάποιος «να δημιουργηθεί μια μεγάλη «προοδευτική συμμαχία», σε Ελλάδα και Ευρώπη, για να αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί και οι ακολουθούμενες πολιτικές» θα έμοιαζε σαν κάτι πολιτικά παραδεκτό. Ισως και αναγκαίο, δεδομένων και των συγκυριών της εποχής στην οποία θα απευθυνόταν. Ας πούμε στη μεταπολεμική Ευρώπη του Ψυχρού Πολέμου.
Το να το ζητάει σήμερα, στην Ελλάδα του 2019, την Ελλάδα που έχει περάσει οκτώ-εννιά χρόνια μέσα σε συνθήκες απόλυτης πολιτικής και οικονομικής κρίσης, ακούγεται ως κακόγουστο αστείο. Ανέκδοτο. Ειδικά αφού «εκφωνείται» από τα χείλη του πλέον μνημονιακού πρωθυπουργού, του Αλέξη Τσίπρα. Στα μισά από τα χρόνια της κρίσης είναι αυτός που κυβέρνησε την Ελλάδα και είναι αυτός που με τις παλινωδίες, τους τυχοδιωκτισμούς, τις απίθανες κυβιστήσεις και τις αδιανόητες «μαγκιές» επιβάρυνε τους Ελληνες με 100 επιπλέον δισ. ευρώ δημόσιο χρέος και ένα τρίτο αχρείαστο μνημόνιο. Το πιο σκληρό από τα δύο προηγούμενα, μνημόνιο το οποίο υποθήκευσε το μέλλον της χώρας για περίπου 60 ή και περισσότερα χρόνια.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
