Ο εξαγνισμός της βίας

Κάθε ημέρα σχεδόν μια μικρή ομάδα πολιτών καταλαμβάνει, για κάποια προγραμματισμένη ή αιφνίδια διαμαρτυρία, το κέντρο της Αθήνας και η πόλη παραλύει. Το εμπόριο ταλαιπωρείται, το κυκλοφοριακό χάος που εξαπλώνεται και περιφερειακά του κέντρου εμποδίζει τις μετακινήσεις, προγραμματισμένες δουλειές ακυρώνονται, οι μηχανές των οχημάτων δουλεύουν τρεις και τέσσερις φορές περισσότερο. Οικονομικό και περιβαλλοντολογικό κόστος καταβάλλεται χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, εκτός ίσως από τη διατήρηση ενός παλαιολιθικού τύπου συνδικαλιστικού και κομματικού μηχανισμού. Η ίδια διαμαρτυρία θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί, με πολύ καλύτερα αποτελέσματα, τουλάχιστον όσον αφορά την ενημέρωση όλων των υπόλοιπων πολιτών, χωρίς κλείσιμο δρόμων, όπως γίνεται παντού στον κόσμο. Αν υποθέσουμε ότι όποιος διαδηλώνει για ένα δίκιο, εθνικό, ηθικό, οικονομικό, θέτει ως πρώτη προτεραιότητα ευρύτερες συμμαχίες ώστε να πετύχει τον στόχο του, τότε αυτό που συμβαίνει στο κέντρο της πρωτεύουσας πετυχαίνει ακριβώς το αντίθετο. Την πλήρη αδιαφορία, αν όχι την οργή και την εχθρότητα όσων ταλαιπωρούνται. Οι ολιγάριθμες ομάδες που καταλαμβάνουν τους δρόμους και διαδηλώνουν ασκούν καταχρηστικώς ένα δικαίωμα απλώς για να το ασκήσουν. Είναι η απαραίτητη τελετουργία μιας βίας εξαγνισμένης, καθώς υποτίθεται ότι τελείται για το κοινό καλό.

Κάθε ημέρα σχεδόν μια μικρή ομάδα φοιτητών κάπου στην Ελλάδα, μια δυναμική μειοψηφία, εμψυχωμένη από την ακλόνητη βεβαιότητα ότι λειτουργεί στο όνομα της λαϊκής κυριαρχίας, παραβιάζει κατάφωρα τη νομιμότητα. Καταπατεί και τις στοιχειώδεις δημοκρατικές αρχές λειτουργίας, επιβάλλοντας με τη βία, ενίοτε ακραία και επικίνδυνη, τη θέλησή της στο σώμα των διδασκόντων και των διδασκομένων. Καταλήψεις που αποφασίζονται από 100 πεφωτισμένους σε ένα σύνολο πολλών χιλιάδων, απειλές, ξυλοδαρμοί, παρεμπόδιση μαθημάτων και άλλοι φαντεζί τραμπουκισμοί, συμπληρώνουν την γκάμα της «επαναστατικής» βίας που ασκείται στα ΑΕΙ, στο όνομα πάντα των δικαιωμάτων και της ελευθερίας.