Στη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία, που η αλήθεια είναι πως έχει προσφέρει πολλά θετικά, αλλά διαθέτει και σοβαρές παθογένειες, το πολιτικό μας σύστημα, οι εκάστοτε κυβερνήσεις δηλαδή, έχουν καταδείξει μια αξιοσημείωτη αφοσίωση στην ψήφιση με ευκολία νόμων οι οποίοι ουδέποτε εφαρμόζονται.
Εν τούτοις οι σχετικές νομοθετικές πρωτοβουλίες βρίσκονται στο επίκεντρο κυβερνητικών σχεδιασμών, διαφημίζονται ως λύσεις για υπαρκτά και χρονίζοντα προβλήματα που απασχολούν την καθημερινότητα των πολιτών, ταλανίζουν τον δημόσιο βίο, αλλά τελικά μένουν γράμμα κενό, χωρίς εφαρμογή και χωρίς να δοκιμαστούν ποτέ στην πράξη.
Οι κολοβές αυτές μεταρρυθμίσεις δυστυχώς καλύπτουν ευρύ φάσμα θεμάτων, από το περιβάλλον, κοινωνικά θέματα, θεσμούς, δικαιοσύνη, επενδύσεις και λοιπά.
Θα μείνω στα δύο τελευταία και θα αναφέρω ορισμένα παραδείγματα για τους νόμους που μένουν στα χαρτιά γιατί, με απλά λόγια, θεσπίστηκαν χωρίς να έχει ληφθεί η παραμικρή πρόνοια για την εφαρμογή τους.
Ενδεικτικό παράδειγμα η προ ετών νομοθεσία για να διευκολυνθούν οι επενδύσεις που συνήθως σκαλώνουν – και πολλές ακυρώνονται – στη δίνη των μακρόσυρτων δικαστικών διαδικασιών και της δικαστικής – και όχι μόνον – γραφειοκρατίας.
Θεσπίστηκε, λοιπόν, νόμος για τη δημιουργία ειδικών τμημάτων στα αρμόδια δικαστήρια, με αντικείμενο την εκδίκαση θεμάτων που αφορούν επενδύσεις σε κρίσιμους τομείς, όπως η ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, καινοτόμες επιχειρήσεις και γενικά μεγάλα οικονομικά projects.
O νόμος αυτός με τον οποίο επιχειρήθηκε να σπάσει το τείχος των καθυστερήσεων στην απονομή της δικαιοσύνης ουδέποτε λειτούργησε. Οι προβλέψεις του έμειναν στο πεδίο των προθέσεων, διότι προφανώς δεν είχαν ληφθεί οι κατάλληλες πρόνοιες για την εφαρμογή του, και έτσι ακυρώθηκε στην πράξη.
Το ίδιο συνέβη και με άλλο νόμο, που προέβλεπε τη δυνατότητα επιχειρήσεις να μην αναγκάζονται να απευθύνονται σε Γενεύη και Παρίσι σε διαιτητικά δικαστήρια για να λύσουν σημαντικά θέματα, αλλά να ιδρυθούν και στη χώρα μας ανάλογα δικαστήρια που θα μπορούσαν να εξυπηρετούν και τις ανάγκες επιχειρηματικών ομίλων στην ευρύτερη περιοχή.
Ο νόμος σωστός, σωστότατος, ψηφίστηκε αλλά ουδέποτε εφαρμόστηκε, διότι καμία προεργασία σοβαρή, προφανώς, δεν έγινε για την εφαρμογή του.
Τέτοια παραδείγματα είναι πάμπολλα και ειδικά στον χώρο των θεσμών και της Δικαιοσύνης – για να μείνω σε αυτό το πεδίο – καθώς οι νόμοι που υποτίθεται ότι κατά καιρούς ψηφίζονται για να λύσουν προβλήματα, συνήθως ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που θεσπίζονται χωρίς να εφαρμοστούν ή εφαρμόζονται αλλά με πενιχρά αποτελέσματα.
Ενδεικτικό παράδειγμα. Οι νόμοι, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, πλην εξαιρέσεων, προέβλεψαν μορφές εξωδικαστικής επίλυσης των αστικών, κυρίως, υποθέσεων. Τα αποτελέσματα της εφαρμογής τους είναι περιορισμένα.
Με άλλα λόγια, όπως είχε πει προσφυώς ο επίτιμος πλέον πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου και υπηρεσιακός πρωθυπουργός Ιωάννης Σαρμάς, άλλο η θέσπιση ενός νόμου και άλλο η εφαρμογή του, με άλλα λόγια, νόμοι χωρίς εφαρμογή είναι νόμοι χωρίς αντίκρισμα. Κουβέντα να γίνεται δηλαδή…
