Το ναυάγιο στην Πύλο δεν ήταν ένα δυστύχημα αλλά ένα τραγικό προαναγγελθέν έγκλημα. Το ότι συνέβη λίγες ημέρες μετά τις διακηρύξεις ικανοποίησης της ΕΕ για το ότι καταλήξαμε σε ένα σύμφωνο για τη μετανάστευση κατακρημνίζει με τον τραγικότερο τρόπο αυτή την αισιοδοξία, γιατί τέτοια σύμφωνα οδηγούν σε τέτοιες εγκληματικές καταστάσεις και θα συνεχίσουν να οδηγούν στο μέλλον.

Να θυμίσω ότι οι συμφωνίες του Δουβλίνου κατέπεσαν με τη μεγάλη προσφυγική κρίση του 2015. Από τότε, καταλήξαμε σήμερα σε αυτό το σύμφωνο που εγκλωβίζει τους αιτούντες άσυλο στη χώρα πρώτης υποδοχής, καθιστά εθελοντική τη μετεγκατάσταση στην Ευρώπη και δίνει τη δυνατότητα σε όποια χώρα επιθυμεί να πληρώνει ένα ποσό ώστε οι αιτούντες να παραμείνουν στη χώρα πρώτης υποδοχής. Επομένως, για το έγκλημα στην Πύλο πολιτικά ηθικός αυτουργός είναι η ΕΕ. Με αυτή την έννοια, καλά θα κάνουν οι ευρωπαϊκές εφημερίδες και η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη να μην κατηγορούν την Ελλάδα αλλά να εξετάσουν τις πολιτικές που οδήγησαν εκεί.

Θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα, για το λογικό του κομμάτι, όχι το συναισθηματικό: Είναι λαθροεισβολείς και όταν πνίγονται γίνονται αθώες ψυχές; Αν είναι λαθροεισβολείς, τότε σωστά η κυρίαρχη πολιτική πρέπει να είναι η αποτροπή, η οποία στην γκροτέσκα εκδοχή της μας οδηγεί σε αυτά που είχε πει ο Θάνος Πλεύρης, πως όταν μιλάμε για αποτροπή στα σύνορα πρέπει να έχουμε νεκρούς – και είχαμε στην Πύλο, τουλάχιστον 500. Ή σε αυτά που είχε πει ο Αδωνις Γεωργιάδης, ότι θα πρέπει να περνούν στην Ευρώπη χειρότερα απ’ όσο στη χώρα τους.

Αν αντίθετα θέλουμε να εφαρμόσουμε τις συνθήκες που έχουμε υπογράψει, πρέπει να προωθήσουμε στην ΕΕ μια πολιτική που θα καθορίζει νόμιμες οδούς για να έρχονται οι αιτούντες άσυλο. Είναι τραγικό σήμερα που διεκδικούμε, και πολύ σωστά, να εφαρμόζεται η Συνθήκη της Λωζάννης, την ίδια ώρα να μη διεκδικούμε να εφαρμόζεται η Συνθήκη της Γενεύης, την οποία επίσης έχουμε υπογράψει, τόσο εμείς όσο και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, και η οποία αναφέρεται σε νόμιμες οδούς.

Πρέπει να τονίσω ότι είμαι αντίθετος προς οποιαδήποτε άποψη αφορά ανοιχτά σύνορα, το να έρχεται όποιος θέλει. Τα σύνορα πρέπει να φυλάσσονται και αυτό θα διασφαλιστεί μέσα από τη δημιουργία νόμιμων οδών για τους αιτούντες άσυλο.

Θα μπορούσαν να εξετάζονται οι αιτήσεις στις χώρες διέλευσης – στα προξενεία των «27» ή, όπως είχε αποφασιστεί, να δημιουργηθούν εκεί κέντρα διαδικασιών ασύλου – και όσοι κρίνονται ότι χρήζουν διεθνούς προστασίας να μετεγκαθίστανται στην Ευρώπη σε προκαθορισμένα κράτη, όχι κατ’ ανάγκη της επιλογής τους αλλά της επιλογής της ΕΕ. Αυτά τα σχέδια εγκαταλείφθηκαν και αντ’ αυτών έχουμε αποφάσεις που προωθούν την αποτροπή.

Ο κ. Ιωάννης Μουζάλας είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην υπουργός Μετανάστευσης.