Πρόσφατα ένας ανήσυχος εργαζόμενος σε ιδιωτική επιχείρηση αναζητώντας στον υπολογιστή του ευκαιρίες μετεκπαίδευσης είδε ένα πρόγραμμα του MIT που έφερε τον τίτλο «Ψηφιακός μετασχηματισμός επιχειρήσεων».
Διαπίστωσε πάραυτα ότι επρόκειτο για καινούργιο ξεχωριστό πρόγραμμα προσαρμογής μικρών και μεγάλων εταιρικών σχημάτων στην ψηφιακή εποχή, με πλήθος εφαρμογών και διαδικασιών που διευκολύνουν την οργάνωση και λειτουργία τους και ενισχύουν την ανταγωνιστικότητά τους.
Στο σχετικό υλικό τονιζόταν η ταχύτητα ενσωμάτωσης των νέων τεχνολογικών εργαλείων και τα πλεονεκτήματα που πηγάζουν απ’ αυτήν. Και στον αντίποδα αποτυπωνόταν το «ψηφιακό έλλειμμα» ή καλύτερα το «ψηφιακό χρέος» που προέκυπτε για όσες καθυστερούν να απορροφήσουν τις νέες εφαρμογές, με ανυπολόγιστες προφανώς συνέπειες για τις ίδιες και την ύπαρξή τους εν τέλει.
Εντυπωσιάστηκε από το πρόγραμμα και θέλησε να το παρακολουθήσει. Απευθύνθηκε έτσι στον νεωτερικό εργοδότη του, ο οποίος χορήγησε και χρηματοδότησε χωρίς ενδοιασμούς και επιφυλάξεις την παρακολούθησή του. Ετσι βρέθηκε να συμμετέχει από την Αθήνα, μαζί με πολλούς άλλους από όλον τον κόσμο, σε ένα πρωτότυπο πρόγραμμα τεχνολογικής εξέλιξης των επιχειρήσεων.
Εισήλθε, με άλλα λόγια, απλά και γρήγορα σε έναν θαυμαστό κόσμο τεχνολογικών εξελίξεων και δυνατοτήτων, σε ένα εκπαιδευτικό περιβάλλον μοναδικό παγκοσμίως, που δεν μπορούσε να φανταστεί ποτέ ότι θα είχε την τύχη να το βρει.
Ο νεωτερισμός είναι προφανής και η συντελούμενη αλλαγή μεγάλη.
Το ΜΙΤ, ίσως το ισχυρότερο τεχνολογικό ινστιτούτο στον κόσμο, απέκτησε, εδώ και καιρό, τα εργαλεία και τη δυνατότητα να παραδίδει μαθήματα μέσω Internet και να μεταφέρει πολύτιμη γνώση παντού στον κόσμο.
Και δεν είναι το μόνο. Ολα τα προηγμένα πανεπιστήμια του πλανήτη κάνουν το ίδιο. Ελευθερώνουν τις πύλες τους, σπάνε τα σύνορα της γνώσης, ανοίγονται στον κόσμο και καθιστούν προσεγγίσιμο στον καθένα το ακριβό τους περιεχόμενο.
Αντιθέτως, εδώ επιμένουμε σε αναχρονισμούς και σε εκπαιδευτικά πλαίσια περιοριστικά, κλειστά κι ανήμπορα να παρακολουθήσουν το σύγχρονο ταξίδι διάχυσης της γνώσης.
Η εμμονή στο άρθρο 16 του Συντάγματος που θέλει τα πανεπιστήμια άκαμπτα και οχυρωμένα σε ανύπαρκτα εθνικά σύνορα είναι απολύτως οπισθοδρομική και σίγουρα αντιπαραγωγική.
Οι ελληνικές απαγορεύσεις είναι κατάλοιπο μιας άλλης εποχής που έχει προ πολλού τελειώσει. Οι επικρατούσες εδώ ιδεοληπτικές εμμονές προδίδουν καθυστέρηση και μόνο.
Ωστόσο οφείλουν όλοι να γνωρίζουν ότι ουδέποτε εμπόδισαν την εξέλιξη και την πρόοδο.
Το ενδιαφέρον είναι ότι ακόμα και σε αυτό το ελληνικό περιοριστικό πλαίσιο υπάρχουν νησίδες εξωστρέφειας και απεγκλωβισμού από την ελληνική καθυστέρηση.
Πανεπιστημιακά ιδρύματα στην ελληνική περιφέρεια αυτενεργούν και με ίδιες δυνάμεις, κόντρα στις αγκυλώσεις της πολιτικής, βρίσκουν τρόπους ενσωμάτωσης των διεθνών αλλαγών και εξελίξεων. Και βεβαίως προσφέρουν τη βάση για την κατάρριψη των βασανιστικών αναχρονισμών.
