Παρά την εμπειρία μας πια σε παρόμοιες καταστάσεις, συνεχίζουμε να δηλώνουμε έκπληκτοι και αιφνιδιασμένοι όταν προκύπτει μπροστά στα μάτια μας κάτι που δεν το είχαμε μυριστεί, που δεν είχαμε έρθει ποτέ πριν σε επαφή μαζί του. Υπάρχουν κόσμοι που αναπτύσσονται παράλληλα που δεν είναι όμοροι, και ο καθένας φτιάχνει τη δική του «κυβέρνηση».
Οταν οι ναζί μπήκαν στη Βουλή, ενώ εμείς θεωρούσαμε πως τους είχαμε αφήσει σε ποσοστό στην κοινωνία που δεν το πιάνει ούτε το υποδεκάμετρο, δεν ξέραμε από πού μας ήρθε το μαντάτο. Ηταν αλήθεια όμως, ένα σώμα που ξεπερνούσε το μισό εκατομμύριο, που είχε βρει τρόπους οργάνωσης και ιδεολογικής συσπείρωσης κάτω από το δέρμα της δημοκρατίας, η οποία θεωρούσαμε πως κουτσά στραβά ρολάρει και δεν κινδυνεύει από τέτοια.
Εκείνο που θα πρέπει κάποτε να αποδεχτούμε ως φιλοσοφία αλλά και ως απλά μαθηματικά είναι πως δεν υπάρχουν ξαφνικά, ένα ποτάμι φουσκώνει στάλα-στάλα και μία μόνο σταγόνα είναι εκείνη που το κάνει να ξεχειλίσει.
Στις εκλογές του Μαΐου πλησιάζαμε όλοι τις τηλεοράσεις να διαβάσουμε τι ακριβώς έγραφε δίπλα από ένα κόμμα που οριακά έμπαινε στη Βουλή. Το «Νίκη» δεν μας έλεγε απολύτως τίποτα, ανταλλάξαμε την άγνοιά μας και αργότερα μάθαμε από κείμενα που αναρτήθηκαν ποιοι είναι και τι πρεσβεύουν. Δεν είχαμε αμφιβολία από τι χώρο προέρχονταν, συνήθως οι εκπλήξεις προκύπτουν από τη διαφημισμένη αγάπη για την πατρίδα και τη θρησκεία. Εχουμε αναφερθεί και άλλες φορές στο αυτονόητο δικαίωμα στην πίστη, μην επαναλαμβάνουμε οριστικά κερδισμένα από τη δημοκρατία δικαιώματα.
Αυτό που θεωρώ πως πρέπει να απαντηθεί όμως είναι το ερώτημα τι είναι εκείνο που προτρέπει κάποιους να επιχειρήσουν πολιτική συγκρότηση μέσω της πίστης σε ένα δόγμα. Δηλαδή γιατί να θέλει κάποιος που πιστεύει στον Θεό – στον οποιονδήποτε – να μπει στη Βουλή; Για να κάνει τι; Σε ένα νομοθετικό σώμα να νομοθετήσουν τι ακριβώς; Υπέρ ποίου; Του Θεού; Με τι είδους νομοθετικές ρυθμίσεις; Και σε όλες τις υπόλοιπες συζητήσεις τι ακριβώς θα λένε; Πως εκπροσωπούν ποιον; Σε τίνος το όνομα υπάρχουν στα έδρανα; Στο όνομα όσων πιστεύουν στον Θεό; Είναι αρκετό;
Στις προγραμματικές τους θέσεις βέβαια αναφέρουν κατάργηση της Συμφωνίας των Πρεσπών, νέα συγγράμματα Ιστορίας και Θρησκευτικών, καθεστώς «μετοίκων» στη θέση της απόκτησης ελληνικής υπηκοότητας και ιθαγένειας για μετανάστες και πρόσφυγες και ένα σωρό παρόμοιες θέσεις προώθησης της αγάπης.
Ομως ακόμη και αυτά που φαντάζουν πολιτικά αιτήματα δεν είναι αρκετά για Βουλή. Μου θυμίζουν παιδιά που δεν ήξεραν μπάλα στο σχολείο και μας παρακαλούσαν να χτυπήσουν έστω ένα πέναλτι.
Σε έναν κόσμο που είναι απόλυτα καλωδιωμένος, άρα και συνδεδεμένος, συμβαίνει το παράδοξο να δημιουργούνται κρυφές συλλογικότητες οι οποίες είναι αποτέλεσμα είτε μιας πολύ καλής οργάνωσης είτε του ακριβώς αντίθετου, αποτέλεσμα των νόμων του χάους. Δεν μπορείς να προβλέψεις, ούτε να βάλεις τάξη σε κάτι τόσο ακανόνιστο. Ας το αποδεχτούμε πως ο κόσμος δεν είναι ο κύκλος μας, ούτε το timeline μας.
