Ας οραματιστούμε λίγο πώς πρέπει να λειτουργεί ένα στιβαρό εθνικό σύστημα υγείας σε μια σύγχρονη χώρα με επίκεντρο των πολιτικών της τις ανάγκες του πολίτη. Γιατί στη χώρα μας η καθημερινή εμπειρία όσων νοσούν μοιάζει μάλλον απογοητευτική. Και δεν αναφέρομαι βέβαια εδώ στον ζήλο και την πραγματική αφοσίωση που δείχνει στην πλειονότητά του το υγειονομικό προσωπικό μας, αλλά στη στρατηγική και τον σχεδιασμό του συστήματος υγείας της Ελλάδας. Σήμερα λοιπόν το σύστημα υγείας της χώρας μας οδηγεί σε ταλαιπωρία έναν εξασθενημένο άνθρωπο και δημιουργεί ανασφάλεια. Προτείνω λοιπόν να φανταστούμε ένα νέο ΕΣΥ όπου ο άρρωστος έχει:
- Εναν γενικό γιατρό που τον παρακολουθεί και συνταγογραφεί τα φάρμακά του και θα μπορεί να τον δει εύκολα όταν πάει στο κέντρο υγείας για να αξιολογήσει τα συμπτώματά του.
- Ενα νοσοκομείο που τον υποδέχεται σε καθαρό και αξιοπρεπή κτιριακό χώρο και δεν θα περιμένει με τις ώρες στα εξωτερικά ιατρεία ή για να κάνει τις εξετάσεις του.
- Ενα νοσοκομείο που θα έχει φαρμακευτική επάρκεια και δεν θα πρέπει να τρέχει ο άρρωστος ή συγγενής του στα φαρμακεία για να αγοράσει τα φάρμακά του.
- Με επαρκή αριθμό υψηλής ποιότητας νοσηλευτικού προσωπικού ώστε να μην πληρώνει από την τσέπη του βραδινές αποκλειστικές νοσοκόμες. Και βέβαια με τον δικό του αξονικό και μαγνητικό τομογράφο ώστε να μη μεταφέρονται ασθενείς σε ιδιωτικές δομές για εξετάσεις.
- Ενα νοσοκομείο μέσα στο οποίο περνάει τον ελάχιστο δυνατό χρόνο και όχι να μπαίνει τρεις ημέρες πριν από την εγχείρηση για να βρει κρεβάτι και να κάνει μικροεπεμβάσεις, ενώ θα υποστηρίζεται από εξωνοσοκομειακές δομές για τη μετανοσηλευτική περίοδο. Ακολούθως, ένα ΕΚΑΒ που να ανταποκρίνεται πραγματικά άμεσα στις κλήσεις.
Αναφέρομαι σε ένα πανελλαδικό, καθολικό και αποτελεσματικό σύστημα πρόληψης, έγκαιρης διάγνωσης και θεραπείας που στη βάση της συνταγματικής αρχής της ισότητας στο δικαίωμα στην Υγεία θα προσφέρει υψηλής ποιότητα υπηρεσίες στους πολίτες που ζουν στη νησιωτική ή στην ηπειρωτική χώρα, στις φτωχότερες ή στις πλουσιότερες περιοχές των αστικών κέντρων.
Η πανδημία μάς δίδαξε πολλά. Και πλέον έχουμε ανάγκη να έχουμε ενισχυμένες ιατρικές υπηρεσίες ως χώρα λόγω του long COVID syndrome (των μακροχρόνιων παρενεργειών σε πολλούς ανθρώπους που νόσησαν), αλλά και σύστημα αποκατάστασης, καθώς και πρόβλεψη ανάπτυξης κλινικών ή και νοσοκομείων λοιμώξεων ανάλογα με την επιδημιολογική αναγκαιότητα. Μην ξεχνάμε ότι μπορεί να αντιμετωπίσουμε ξανά νέες επιδημίες ή πανδημίες στο μέλλον.
Τέλος, χρειαζόμαστε ένα δίκτυο από αξιόπιστα, ευπρεπή, ευχάριστα κέντρα διαμονής και υποστήριξης υπερηλίκων που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν, και ένα δίκτυο ιατρικής αποκατάστασης (Rehabilitation Centers).
Τα παραπάνω φυσικά δεν είναι εύκολα: απαιτούν επενδύσεις και θεσμική στήριξη. Κυρίως όμως απαιτούν να αλλάξουμε την πολιτική ματιά μας σχετικά με τις προτεραιότητές μας ως κράτους και να επιστρέψουμε στον κύριο σκοπό του: την προστασία του πολίτη.
Ο κ. Οθων Ηλιόπουλος είναι παθολόγος-ογκολόγος στο νοσοκομείο Mass General της Μασαχουσέτης, αναπληρωτής καθηγητής στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ και επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας.
