Ξεκινώ με τη φράση μιας παλιάς μας μαθήτριας που θέλοντας να περιγράψει με δύο λόγια το πέρασμά της από τη σχολική μας μονάδα μίλησε για την «αυτονόητη εδραίωση των σχολικών δράσεων». Αναφερόταν προφανώς και σε πολλά άλλα πράγματα: στο δημιουργικό κλίμα που κάνει το σχολείο ευέλικτο και την παρουσία των μαθητών σημαντική. Στα δίκτυα επικοινωνίας που θέτουν τις βάσεις μιας υγιούς κοινωνικοποίησης. Στη συνεργατικότητα που χαρακτηρίζει τον σύλλογο, στο κλίμα ηρεμίας και ευγένειας που καθιστά το μάθημα κατάθεση ψυχής εκ μέρους του εκπαιδευτικού. Στην αυτονόμηση και τον εμπλουτισμό των λειτουργιών.
Το σχολείο πέρα από το σύνολο των υποχρεώσεων και των κανόνων είναι ένα ανοικτό κύτταρο, ένας βιόκοσμος που τροφοδοτεί και ανανεώνει τον πολιτισμό. Και αυτή είναι η ύψιστη διάκριση που μπορεί να του αποδοθεί.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
