Αυτή ήταν μία από τις λίγες φορές που είπα να ακολουθήσω το trend, να ασχοληθώ με αυτό που έχει γίνει talk of the planet – και όπως αποδεικνύεται, δικαίως. Αποφάσισα να δω τη σειρά «Adolescence». Tι είναι αυτό που μας έχει τόσο πολύ κινητοποιήσει όλους; Είναι η ωμή, νατουραλιστική ματιά πάνω στο πιο ευαίσθητο και κρίσιμο ίσως στάδιο της ανάπτυξης των παιδιών, την εφηβεία; Σε αυτή την περίοδο που όλοι λίγο-πολύ τη φοβόμαστε είτε γιατί την έχουμε μπροστά μας στο μέλλον είτε γιατί τη βιώνουμε ως γονείς είτε γιατί θυμόμαστε τη δική μας εφηβεία;

Ή μήπως είναι το γεγονός ότι η σειρά αποφασίζει να μας φέρει ευθέως αντιμέτωπους με την πραγματικότητα χωρίς στρογγυλέματα όσον αφορά τις ευθύνες που έχουμε ως γονείς με τα υποδόρια μηνύματα που περνάμε χωρίς να τα καταλαβαίνουμε;

Στη δική μου αντίληψη η σειρά θα πρέπει να κινητοποιήσει όχι μόνο γονείς ή μελλοντικούς γονείς, αλλά οποιονδήποτε ενδιαφέρεται για τα ζητήματα της έμφυλης βίας, για την «τσιμεντωμένη» πατριαρχία, για τα στερεότυπα περί ανδρισμού και περί γυναικείας φύσης. Η σειρά δεν ασχολείται με το Διαδίκτυο και την επιρροή του ή, τέλος πάντων, δεν εστιάζει κυρίως εκεί, όπως κάποιος μπορεί να σκεφτεί με μια πρώτη ματιά.

Ο ήρωάς μας, ο 13χρονος Τζέιμι, ο οποίος βρέχει το παντελόνι του στις πρώτες σκηνές της σειράς, δεν σκοτώνει το κοριτσάκι επειδή εκτέθηκε σε διαδικτυακό bullying αλλά γιατί πολύ πριν από αυτό είχε ήδη εκτεθεί σε συγκεκριμένες αντιλήψεις για το τι συνιστά ανδρισμό και για το ποια είναι η θέση της γυναίκας.

Η μεγαλοφυΐα της σειράς είναι ότι βλέπουμε ένα κορίτσι να δολοφονείται από ένα αγόρι, μια δολοφονία δηλαδή με χαρακτηριστικά έμφυλα, αλλά με έναν δράστη που κάποιες στιγμές μας θυμώνει και κάποιες άλλες μας προκαλεί συναισθήματα συμπόνιας γιατί και ο ίδιος είναι ένα παιδί.

Ο Τζέιμι λοιπόν είναι ένα αγόρι που ο πατέρας του καθ’ όλη τη διάρκεια της σειράς τον αγκαλιάζει μόνο μία στιγμή, και αυτό γιατί ο ίδιος ο πατέρας συγκλονίζεται όταν βλέπει το βίντεο της δολοφονίας. Το αγοράκι, όταν τον ρωτούν ποιον γονιό θέλει στο πλευρό του, απαντά εμφατικά τον πατέρα του, διότι η θέση της μητέρας του, όπως την είχε ήδη εμπεδώσει, ήταν μια θέση παθητική.

Οταν η παιδοψυχολόγος ρωτάει τον Τζέιμι αν ο πατέρας του είναι στοργικός (loving), ο μικρός απαντά «Οχι, αυτό είναι περίεργο!» (No, that’s weird). Οταν ρωτάει η παιδοψυχολόγος το παιδί αν ο πατέρας του έχει ξεσπάσματα θυμού, ο μικρός αποκρίνεται θετικά περιγράφοντας αυτή την πραγματικότητα ως απολύτως φυσιολογική. Μέσα από το «Adolescence» είχαμε την ευκαιρία να δούμε πώς το κόστος του πατριαρχικού μοντέλου στον ψυχισμό του αγοριού, μετέπειτα άνδρα, είναι ολέθριο.