Μία ακόμΗ επανεκκίνηση

Η νιοστή προσπάθεια για επανεκκίνηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων θα πραγματοποιηθεί αυτή την εβδομάδα στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, κατά τη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν. Και το εύλογο ερώτημα είναι αν υπάρχουν περιθώρια όχι για την εξεύρεση λύσεων (προοπτική που θεωρείται εντελώς απίθανη κάτω από τις σημερινές γνωστές συνθήκες) αλλά για κάποια στοιχειώδη συνεννόηση, που θα μπορούσε να δρομολογήσει τουλάχιστον την αποφόρτιση της επικρατούσας επικίνδυνης έντασης. Διότι και στο παρελθόν υπήρξαν αλλεπάλληλες επανεκκινήσεις από όλους τους πρωθυπουργούς και ακούστηκαν μάλιστα και μεγάλα λόγια, χωρίς όμως κανένα απολύτως πρακτικό αποτέλεσμα, ενώ η τουρκική αδιαλλαξία (που πλέον δεν περιορίζεται μόνο απέναντι στη χώρα μας), αντί να έχει καμφθεί, έχει ξεπεράσει τώρα κάθε όριο προκλητικότητας. Χαρακτηριστική είναι όλη αυτή η εθνικιστική υστερία γύρω από τον μύθο της «Γαλάζιας Πατρίδας» που ουσιαστικά επαναφέρει ακέραιες όλες τις απαράδεκτες μονομερείς τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο, που είχαν ήδη τεθεί κατά τη διετία 1973-74, προσθέτοντας τώρα (δηλαδή μετά την ανακάλυψη των υδρογονανθράκων στην περιοχή) και τις αντίστοιχες διεκδικήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο. Τινάζεται έτσι στον αέρα όλο το περιεχόμενο σειράς διμερών επαφών όλα αυτά τα χρόνια σε όλα τα επίπεδα για τα προβλήματα του Αιγαίου. Οπου μάλιστα υπήρξαν και περίοδοι κατά τις οποίες είχαμε καταλήξει σε μια προοπτική λύσεων, η οποία όμως για διαφόρους λόγους (κυρίως εσωτερικών αντιδράσεων) δεν είχε τελικά θετική κατάληξη.

Και ενώ στην Ανατολική Μεσόγειο δεν μπορεί να αμφισβητηθεί το γεγονός ότι η Τουρκία, λόγω της μεγάλης έκτασης της ακτογραμμής που διαθέτει στο βόρειο τμήμα της, μπορεί να διεκδικήσει δικαιώματα διαμοιρασμού του ενδεχόμενου ενεργειακού πλούτου, αυτό που αμφισβητείται είναι ο απαράδεκτα προκλητικός τρόπος με τον οποίο επιχειρεί να το κάνει, παραβιάζοντας τα δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, την οποία δεν αναγνωρίζει ως κράτος. Εκεί αποσκοπούν όλες αυτές οι αλλεπάλληλες αποστολές ερευνητικών και σεισμογραφικών σκαφών, καθώς και η ατέλειωτη επιθετική ρητορική που συνοδεύει τις επίσης αλλεπάλληλες περιώνυμες NAVTEX, που στόχο έχουν να αμφισβητήσουν και τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, ιδίως στην ευαίσθητη περιοχή του Καστελλόριζου. Γι’ αυτό και είναι επιτακτικά αναγκαίο να γίνει μια σοβαρή προσπάθεια για την οριοθέτηση των επιμέρους ΑΟΖ στην περιοχή, με προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο, αν δεν υπάρξει συμφωνία, όπως άλλωστε προβλέπεται και από το Διεθνές Δίκαιο. Το οποίο δεν αρκεί να το επικαλούμαστε αλλά θα πρέπει και να το εφαρμόζουμε.