Αυτό που συμβαίνει την περίοδο αυτή στον Δυτικό Κόσμο δεν έχει ξανασυμβεί. Πέρα από τη γνωστή εδώ και καιρό υποχώρηση των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων, εκδηλώνεται τώρα μια ταυτόχρονη κρίση ηγεσίας, σε ανώτατο επίπεδο, στις τέσσερις ισχυρότερες χώρες της περιοχής αυτής, με άγνωστο προς το παρόν το πού θα καταλήξει όλη αυτή η ιστορία. Στις Ηνωμένες Πολιτείες ο ανεκδιήγητος Ντόναλντ Τραμπ απειλείται να βρεθεί κατηγορούμενος για την προεκλογική ανάμειξη της Ρωσίας εις βάρος της αντιπάλου του Χίλαρι Κλίντον. Στη Γαλλία ο φιλόδοξος Εμανουέλ Μακρόν βλέπει να σβήνει το όραμά του για βαθιές μεταρρυθμίσεις στη χώρα του και στην Ευρώπη. Στη Βρετανία η επίμονη Τερέζα Μέι μπορεί να ανατραπεί ανά πάσα στιγμή και έχει δηλώσει ότι δεν θα είναι επικεφαλής του κόμματός της στις επόμενες εκλογές. Ενώ και στη Γερμανία η έως τώρα πανίσχυρη Ανγκελα Μέρκελ δεν είναι βέβαιο για το πόσο θα παραμείνει ακόμη στην Καγκελαρία.
Οι εις βάρος του Τραμπ εξελίξεις τρέχουν ήδη με γοργό ρυθμό, καθώς ο προσωπικός του δικηγόρος για τις διάφορες βρωμοδουλιές του (όχι μόνο με τις πορνοστάρ, αλλά και με το Κρεμλίνο για την αγορά ακινήτων στη Μόσχα) καταδικάστηκε σε τριετή φυλάκιση. Το γεγονός αυτό ανοίγει τώρα τον δρόμο για μια πιθανή παραπομπή του αμερικανού προέδρου με το ερώτημα της καθαίρεσης. Καθώς μάλιστα αναμένεται το βούλευμα Μιούλερ για τη συνεργασία του με τους Ρώσους προεκλογικά. Ενώ η νεοεκλεγείσα γενική εισαγγελέας της Νέας Υόρκης ανακοίνωσε ότι θα διατάξει ενδελεχή έρευνα για τις ύποπτες επιχειρηματικές του δραστηριότητες. Φανερό είναι επίσης ότι η κυρία Μέι είναι εντελώς αδύνατο να περάσει στη Βουλή την πολύκροτη συμφωνία για το Βrexit, απλούστατα διότι δεν διαθέτει τα απαραίτητα «κουκιά», αφήνοντας έτσι όλα τα γνωστά σενάρια ανοιχτά και την τύχη της προδιαγεγραμμένη.
Το πιο δυσάρεστο όμως για το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης, στην πιο κρίσιμη καμπή της πρόσφατης ιστορίας της (εν όψει μάλιστα της αποχώρησης της Βρετανίας και των προσεχών ευρωεκελογών) είναι βέβαια τα συμβαίνοντα στη Γαλλία και στη Γερμανία, τις δύο χώρες του γνωστού άξονα, χωρίς τον οποίο δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά τίποτα στην ΕΕ. Η ταυτόχρονη αποδυνάμωση των αποδεδειγμένα γνήσιων δημοκρατικών και φιλοευρωπαίων ηγετών των δύο αυτών χωρών είναι επόμενο να ανοίγει τα πανιά στις κάθε λογής λαϊκιστικές, ευρωσκεπτικιστικές, ακόμα και φιλοφασιστικές δυνάμεις, ενδυναμώνοντας παράλληλα τους γνωστούς ακροδεξιούς ηγέτες της Κεντρικής Ευρώπης, οι οποίοι προωθούν ανενόχλητοι αντιδημοκρατικές νομοθετικές ρυθμίσεις, που παραβιάζουν το Κοινοτικό Δίκαιο. Για να μην αναφερθούμε στο γεγονός ότι η βαθιά και πολύπλευρη κρίση των δυτικών δημοκρατιών – και μάλιστα των ισχυροτέρων – αφήνει το πεδίο ελεύθερο να αλωνίζουν οι πάσης φύσεως αυταρχικοί ηγέτες τύπου Πούτιν, Σι ή Ερντογάν.
