Τα Χριστούγεννα είναι οι μέρες της ανακωχής. Από μικροί τα έχουμε ταυτίσει με την εμμονική χρήση της λέξης «αγάπη» αλλά όλο και κάτι έχει μείνει από αυτό. Από τα οικογενειακά τραπέζια που έχουν έναν βαθμό υποχρεωτικότητας δίχως να είναι απαραίτητα και ο κανόνας, μέχρι τις βόλτες με φίλους που έχουμε χαθεί μέσα στην τρέλα των υποχρεώσεων, είναι οι μέρες που τα μαχαίρια μπαίνουν στις θήκες, οι μέρες που λειτουργούν ως μια πρόσκαιρη συνειδητοποίηση πως δεν έχουμε την πολυτέλεια να χανόμαστε.
Δεν είναι άπειρες οι μέρες μπροστά μας, δεν είναι ανεξάντλητες οι φορές που θα βρεθούμε και μόνο θα γελάσουμε δίχως τα δηλητήρια των καθημερινών πολέμων. Και κυρίως δεν γνωρίζουμε πότε θα είναι η τελευταία φορά για πολλά πράγματα. Κάποιες φορές εκείνο το «τα λέμε αύριο» μένει να αιωρείται σαν αιώνια εκκρεμότητα. Χρειαζόμαστε να φτιάχνουμε ειρήνη, ένα περιβάλλον να αναπνέει η καλή εκδοχή του εαυτού μας.
Ανακωχή λοιπόν. Δεν γίνεται να ζεις συνέχεια με το σπαθί στο χέρι. Και δεν είναι όλες οι μάχες δικές μας. Αν τις κάνεις όλες δικές σου, όταν θα φτάσει η ώρα να δώσεις την πραγματικά δική σου μάχη, θα είσαι ξέπνοος, ανήμπορος να βοηθήσεις εκεί που πραγματικά σε έχουν ανάγκη.
Εχουμε θεσμοθετημένες κάθε χρόνο δύο περιόδους εκεχειρίας, τα Χριστούγεννα και τη θάλασσα τα καλοκαίρια μας. Ο υπόλοιπος χρόνος μοιάζει μάχη με το αδιανόητο, μοιάζει σκάλωμα στον τροχό, χάνουμε αίμα από παντού προσπαθώντας να είμαστε γενναίοι απέναντι στο χρέος μας, όποιο κι αν θεωρούμε πως είναι αυτό.
Επειτα, είναι και η ανακωχή με τον εαυτό σου. Αν έχεις φορτωθεί από μικρός την ενοχή για όλα τα κακά του κόσμου, δύσκολα ελευθερώνεσαι από αυτό το δίχτυ, από αυτή την αντεστραμμένη έπαρση. Οταν κάνεις focus μόνο στις αδύνατες πλευρές του κόσμου, την ίδια σου νεύρωση εφαρμόζεις και στους ανθρώπους.
Από τους ανθρώπους που έχουν φύγει – τα Χριστούγεννα είναι και περίοδος καταμέτρησης – θυμάμαι τα γέλια τους και όχι όσα είχαν πει όταν ήταν σοβαροί και θυμωμένοι. Τους θυμάμαι όμορφους και χαρούμενους κι ας τους έζησα και σκληρούς και άδικους και τσακισμένους.
Τι νόημα έχει να τα θυμάσαι αυτά; Οι προσωπικές μας αναμνήσεις δεν είναι Ιστορία να οφείλεις να τη γνωρίζεις και να την ανακαλείς με ακρίβεια και σεβασμό στην αλήθεια. Είναι ένα γοητευτικό παιχνίδι στρέβλωσης, ένα συνεχές πείραγμα των παραμέτρων τους για να τις κάνεις παραμύθι.
Δεν ξέρω καλύτερη ευχή από το να είσαι εκεί που θέλεις με εκείνους που θέλεις. Ακόμη κι αν εσύ δεν είσαι αυτός που θέλεις.
Για πολλούς ανθρώπους αυτά τα Χριστούγεννα είναι η αρχή τους, το ξεκίνημά τους για το ωραίο ταξίδι. Αλλοι φτάνουν ήδη πολύ μακρύτερα από όσο είχαν ονειρευτεί. Δεν σταματάει ποτέ αυτή η διαδοχή. Κι αν όταν ήμασταν πιτσιρικάδες το πρόταγμα της αγάπης μας ακουγόταν κάτι πολύ θεωρητικό, μεγαλώνοντας αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε.
