Οι μεταστροφές έχουν μεγάλη αξία όταν γίνονται συνεπεία αυθεντικής εσωτερικής επανατοποθέτησης, όταν δηλαδή καταλαβαίνει κανείς πως έσφαλε και σαφώς μικρότερη όταν αναγκάζεται να μετατοπιστεί λόγω συνθηκών.

Αυτό συνέβη με τον Πρωθυπουργό. Κανένα νέο στοιχείο δεν κλόνισε τις πεποιθήσεις του για τα Τέμπη. Απλώς αναγκάστηκε να αλλάξει στάση, ύφος και αφήγημα, μετά τις διαδηλώσεις. Ακριβώς έναν μήνα πριν από τη δεύτερη επέτειο της τραγωδίας που είναι βέβαιο πως θα φέρει ακόμη πιο μαζική κινητοποίηση, ο κ. Μητσοτάκης κατάλαβε πως η μεταστροφή είναι μονόδρομος. Και έτσι είπε αυτά που έπρεπε να είχε πει από τις πρώτες κιόλας μέρες της τραγωδίας.

Τα πάντα βέβαια κρίνονται εντός πλαισίου. Και εδώ το πλαίσιο δεν αφήνει και πολλά περιθώρια… Οταν λέει για παράδειγμα ο Πρωθυπουργός ότι «η Εξεταστική δεν ήταν και η καλύτερη στιγμή της Βουλής», πώς να μην αναρωτηθεί ο πολίτης τι στο καλό έκαναν στο Μαξίμου όταν έβλεπαν τα αίσχη των βουλευτών τους εκεί;

Οταν απέκλειαν μάρτυρες-κλειδιά, όταν προστάτευαν όποιον έπρεπε να πιεστεί για απαντήσεις… Οταν προκαλούσαν ή χαριεντίζονταν. Οταν, όταν… Αν δεν είχαν οι ίδιοι δώσει τη «γραμμή», γιατί δεν έβαλαν τέλος σε αυτό το φιάσκο;

Οταν ο κ. Μητσοτάκης, επικαλούμενος τη γονεϊκή του ιδιότητα – ιερή για κάθε άνθρωπο – λέει πως στέκει με σεβασμό απέναντι στους γονείς των θυμάτων, γιατί τόσο καιρό ακούει άπραγος πρωτοκλασάτους υπουργούς και στελέχη του να προσβάλλουν και να υποτιμούν αυτούς τους τσακισμένους ανθρώπους;

Πώς να ξεχάσει κανείς ότι τόσο καιρό αυτή η κυβέρνηση απορρίπτει ως συνωμοσιολογικά όλα τα ερωτήματα των συγγενών; Ποιος πιστεύει τα περί παραπλάνησης που προτάσσει τώρα το Μαξίμου; Και αφού δεν ήξεραν και είχαν παραπλανηθεί, πώς στο καλό είχαν τέτοια βεβαιότητα;

Βεβαιότητα για το ανθρώπινο λάθος, βεβαιότητα για τον σταθμάρχη, βεβαιότητα ότι ο Καραμανλής δεν έφταιγε παρότι τον προειδοποιούσαν ξανά και ξανά, βεβαιότητα πως δεν πειράζει που κάποιος μόνταρε τα ηχητικά, βεβαιότητα πως το μπάζωμα ήταν επιβεβλημένο, βεβαιότητα πως δεν υπάρχει φορτίο… Γιατί χρειάστηκαν δύο χρόνια για να περάσουν από τις βεβαιότητες στο τόσο απλό και τόσο αυτονόητο «ας περιμένουμε τους ειδικούς»;

Το μόνο που απομένει να ελπίζει κανείς είναι ότι μετά το «σήμα» Μητσοτάκη θα μαζευτούν κάπως όσοι χωρίς ντροπή έβγαιναν τόσο καιρό στα τηλεπαράθυρα για να κουνήσουν το δάχτυλο μειδιώντας ειρωνικά. Ισως και ότι μπορεί τα Τέμπη να γίνουν ένα μάθημα για όποιον άλλον, μεθυσμένο από εξουσία και δέσμιο της αλαζονείας που φέρνει μαζί της, τολμήσει να πιστέψει ότι δεκάδες θάνατοι χωρίς απαντήσεις μπορεί να ξεχαστούν επειδή… 41%.

Στο κάτω-κάτω, στην Ελλάδα είμαστε. Λέμε συχνά με περηφάνια ότι εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία. Εδώ όμως γεννήθηκε ως έννοια και η ύβρις. Ούτε τον ορισμό της μας παίρνει να ξεχνάμε ούτε την τίση που νομοτελειακά τη διαδέχεται.