Μια φίλη μεγαλύτερη σε ηλικία μου έλεγε τις προάλλες μια ωραία ιστορία. Μου αφηγείτο πώς έφυγε από το ΠαΣοΚ το 1981, όταν μετά τις εκλογές αντί για αλλαγή είδε από τους συντρόφους της να ανεβαίνει το ίδιο έργο. Τη φώναξαν και της πρότειναν, λέει, να αναλάβει ο άνδρας της – παντελώς άσχετος με το αντικείμενο – μια προβληματική εταιρεία. Οταν τους είπε ότι άλλα έταζαν προεκλογικά στους Ελληνες, εκείνοι της απάντησαν «μα αν δεν αναλάβουν σύντροφοι τα κρίσιμα πόστα, πώς θα αλλάξουμε τη χώρα;».
Τι θέλω και τα θυμάμαι; Δεν θέλω καθόλου. Αλλά εκείνο το στέλεχος του τότε ΠαΣοΚ πολύ μου το θύμισε ο Πρωθυπουργός με την πρόσφατη συνέντευξή του.
«Στόχος μας είναι να κερδίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερες περιφέρειες – γιατί όχι και τις 13, και γιατί όχι και τους τρεις μεγάλους δήμους;» διερωτήθη ο κύριος Μητσοτάκης για να προσθέσει: «Οι περιφερειάρχες έχουν να διαχειριστούν παραπάνω από 8 δισεκατομμύρια… και είναι εξαιρετικά σημαντικό να γνωρίζουμε, ως κυβέρνηση, ότι μπορούμε να έχουμε ανθρώπους με τους οποίους μπορούμε να συνεννοηθούμε».
Αρα ο Πρωθυπουργός μάς λέει πως η κυβέρνηση μπορεί να συνεννοηθεί μόνο με τους εκλεκτούς της. Με τους δικούς της. Με τους ανθρώπους που είτε ανήκουν στο κόμμα είτε χρωστούν στο κόμμα τη νίκη τους στους δήμους και στις περιφέρειες. Διότι όταν σε γέννησε το κόμμα ή σου έδωσε τη νίκη το κόμμα, πώς να αρθρώσεις διαφωνία; Με άλλα λόγια για να μεταρρυθμίσουμε τη χώρα πρέπει σε θέσεις-κλειδιά να έχουμε δικούς μας ανθρώπους. Ε δεν το λες και πολύ μεταρρυθμιστικό το σκεπτικό. Ούτε και πολύ μακρινό από το σκεπτικό που επικρατούσε πριν από 40 χρόνια.
Ακόμη και για τον κ. Αγοραστό, παρά την πρόσφατη τεράστια καταστροφή που έφερε και την παρέμβαση της Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου, ο κ. Μητσοτάκης δήλωσε πως ήταν και παραμένει ένας «πολύ καλός περιφερειάρχης». Την ίδια ώρα βέβαια, η κυβέρνηση φρόντισε να πάρει από τον «πολύ καλό περιφερειάρχη» τις κρίσιμες αρμοδιότητες για τα έργα. Κάπως αντιφατικό. Οχι;
Δεν κάνει σε κανέναν εντύπωση πως από τα μνημόνια ως σήμερα, ενώ οι πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν μίλησαν πολλές φορές για συντεχνιακές αντιστάσεις στις προσπάθειες μεταρρυθμίσεων, δεν προώθησαν κανένα σοβαρό μέτρο για την αποκομματικοποίηση της δημόσιας διοίκησης; Ποια κοινωνική αντίσταση εμπόδισε οποιαδήποτε κυβέρνηση από το να σταματήσει να βολεύει δικούς της δεξιά και αριστερά; Από το να ξηλώνει διοικήσεις την επομένη των εκλογών; Είναι προφανές ότι δεν το έκαναν γιατί όλοι θέλουν να ελέγχουν τους αρμούς της εξουσίας. Και της κεντρικής και της τοπικής – μέρα που είναι σήμερα.
