Καταφέραμε και μπήκαμε και στο 2025. Με τις χαρές και τις λύπες μας, με τις νέες γνωριμίες και με τις απώλειές μας. That’s life και δεν το εννοώ μοιρολατρικά. Πάντα προσπαθούσα να βλέπω τη ζωή όπως είναι – αυτοαναφορικό το σημερινό σημείωμα, αλλά το επιτάσσουν τα νέα ξεκινήματα μετά την Πρωτοχρονιά – ποτέ δεν ήμουν από εκείνους που εξωραΐζουν καταστάσεις και γεγονότα για να τα αντιμετωπίσουν.
Ετσι είναι λοιπόν η ζωή, όλοι το ξέρουμε. Σκληρή αλλά ενίοτε και γενναιόδωρη. Διάβασα τις αναδρομές που είχαν ετοιμάσει συνάδελφοι δημοσιογράφοι για τη χρονιά που έφυγε και επιβεβαίωσα για άλλη μία φορά πόσα μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος. Διάβασα και τις προβλέψεις για όσα έρχονται και προσπάθησα να παραμείνω ψύχραιμος. Εξάλλου, «Que Sera, Sera, Whatever Will Be, Will Be», όπως μας τραγουδά από το μακρινό 1955 η Ντόρις Ντέι με μεγάλες δόσεις χαρμολύπης.
Ετσι και τώρα «ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει», ακόμα κι αν δεν είναι πάντοτε ευπρόσδεκτο. Εμείς; Τραβάμε το κουπί που μας αναλογεί και ελπίζουμε. Κοιτάζω κι εγώ μπροστά τον άγνωστο ωκεανό που με περιμένει και βουτάω, έχοντας ακόμη στα μάτια μου εικόνες από τον προηγούμενο χρόνο. Πριν αρχίσουν να ξεθωριάζουν, από τις εκατοντάδες αναμνήσεις του 2024 βάλθηκα να επιλέξω την πιο όμορφη για να την κουβαλάω μαζί μου και τώρα που μπήκε το 2025.
Είδα ξανά τα ταξίδια μου, ευτυχισμένες στιγμές με τους δικούς μου, έναν πίνακα του Σορόγια με κάτι λευκοντυμένες γυναίκες στην παραλία, είδα και τη στιγμή που πληροφορήθηκα κάτι ευχάριστα νέα. Ξαφνικά στο «flashback» εισβάλλει μια φουντωτή γάτα με πράσινα σχιστά μάτια. Στέκεται πίσω από ένα παράθυρο και επιβάλλεται με τη σχεδόν μεταφυσική παρουσία της σε όλες τις πρόσφατες αναμνήσεις μου. Από πού ξεφύτρωσε;
Πού την είχα συναντήσει και γιατί επανήλθε στη μνήμη μου εκτοπίζοντας άλλες, πολύ πιο δυνατές και ουσιαστικές εικόνες; Εψαξα ανάμεσα στις χιλιάδες φωτογραφίες που είχα βγάλει και αποθηκεύσει στον σκληρό δίσκο του κομπιούτερ μου και τη βρήκα. Την είχα φωτογραφίσει προ μηνών σε ένα χωριό στη Μαγιόρκα, όπως φωτογραφίζω τα πάντα προσπαθώντας να κρατήσω κάθε ενδιαφέρουσα εντύπωση.
Τη θυμάμαι να με χαιρετά επίμονα με το μπροστινό δεξί ποδαράκι της. Ηθελε απλώς το χάδι μου ή είχε κάτι να μου πει; Εχω αρχίσει να τρελαίνομαι που κάνω τέτοιες σκέψεις ή απλώς παραμένω στην παραμυθένια σφαίρα του «Wicked» (που παρακολούθησα πρόσφατα στον κινηματογράφο) με τα μαγικά και τα μαγεμένα ζώα του; Αλαφροΐσκιωτος ή απλώς θύμα του Χόλιγουντ, εκτύπωσα τη φωτογραφία της και την τοποθέτησα κάτω από το τζάμι του γραφείου μου μαζί με άλλες φωτογραφίες και σημειώματα που έχουν ξεχωριστή σημασία για εμένα.
Η εκ Μαγιόρκας γαλή θα είναι το γούρι μου για όλο το 2025, η δική μου Maneki Neko, κατά τις γιαπωνέζικες γάτες-αγαλματίδια που κουνούν ασταμάτητα το ποδαράκι τους και φέρνουν τύχη. Αν πιστεύω στα γούρια; Οχι, αλλά με όλα αυτά που συμβαίνουν θα το δοκιμάσω. Ραντεβού το 2026, λοιπόν – γεροί να είμαστε – και θα σας ενημερώσω αν το κολπάκι έπιασε. Για να βρείτε πιθανώς κι εσείς τη δική σας Maneki Neko. Μπορώ και να σας στείλω με email τη δική μου. Αν και εύχομαι να πηγαίνουν όλα τόσο καλά που να μην τη χρειαστείτε ποτέ!
