Οταν ήμουν φοιτητής, στα μέσα της δεκαετίας του ’80, μία από τις συζητήσεις του συρμού αφορούσε τη χρήση των υπολογιστών στην παραγωγική διαδικασία. Οι παλαιότεροι θα θυμάστε σχετικά. Τότε ανησυχούσαμε μήπως ο υπολογιστής εξοβελίσει τον ανθρώπινο παράγοντα, σηκώνοντας ένα τεράστιο κύμα ανεργίας. Στη σχολή μου μια κραταιά οργάνωση της Αριστεράς έδωσε τη λύση με συνοπτικές διαδικασίες.
Κάρφωσε με σανίδες την αίθουσα των υπολογιστών, αποκλείοντας την πρόσβαση σε όλους. Από κάπου έπρεπε να ξεκινήσει ο αγώνας κατά της αντικατάστασης των ανθρώπων με μηχανές. Σύμφωνα με το επιχείρημα των συντρόφων, η φοιτητική πρωτοπορία όφειλε να αντισταθεί σε μια εξέλιξη που έρχεται για να πλήξει πρωτίστως την εργατική τάξη. Αυτό δεν πήγε και τόσο καλά. Ελπίζω να τα κατάφεραν κάπως καλύτερα στη ζωή τους τα παλικάρια που χώρισαν το σφυρί από το δρεπάνι για να καρφώσουν τις σανίδες.
Βέβαια κάποιοι από αυτούς θα μπορούσαν να είναι στη Βουλή και να αγορεύουν κατά της ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων. Ακούστηκαν μερικά απίστευτα επιχειρήματα, μία οσμή μούχλας σκέπασε την αίθουσα της ολομέλειας. Και δυστυχώς χάθηκε η ευκαιρία για ουσιαστική συζήτηση με όρους 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης. Αφήστε για ένα λεπτό στην άκρη τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Και προσπαθήστε να δείτε από ψηλά την εικόνα της εθνικής παιδείας. Συζητάμε για κάρβουνο ενώ έπρεπε να μας απασχολεί ο εξηλεκτρισμός. Ολόκληρο το εκπαιδευτικό μας σύστημα διατρέχεται από αντιλήψεις του προηγούμενου αιώνα, ίσως και του 19ου.
Στην εποχή που βρίσκεις στην τσέπη σου όλη την παγκόσμια γνώση, το βασικό συστατικό της επιτυχίας θεωρείται, ακόμα, η αποστήθιση. Μας απασχολεί το επίπεδο της παρεχόμενης εκπαίδευσης στα πανεπιστήμια, αλλά παραβλέπουμε την ντροπιαστική κατάταξη των μαθητών μας στους διεθνείς διαγωνισμούς αξιολόγησης. Θέτουμε υπό αμφισβήτηση το επίπεδο των σχολών που θα ιδρυθούν από πανεπιστήμια της αλλοδαπής, ωστόσο η ουσιαστική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών παραμένει θέμα που σηκώνει αντιδράσεις. Είσαι ελεύθερος να αξιολογήσεις τη Σορβόννη, αλλά όταν πρόκειται για τον δάσκαλο του παιδιού σου οφείλεις να είσαι προσεκτικός.
Ακόμα και τα σχετικά παραδείγματα που πέφτουν στο τραπέζι υπηρετούν αναχρονιστικά κλισέ. Τίθεται, ας πούμε, το ερώτημα για το αν το ιδιωτικό πανεπιστήμιο θα βγάζει καταρτισμένους γιατρούς. Και πώς είμαστε τόσο σίγουροι ότι θα προσφέρει ιατρικές σπουδές;
Ειδικά η Ιατρική χρειάζεται τεράστιες επενδύσεις σε ανθρώπους και υποδομές. Οχι, το ιδιωτικό πανεπιστήμιο δεν θα παραδίδει γιατρούς και μηχανικούς. Μπορεί όμως να προσφέρει ειδικότητες που δεν υπάρχουν, ακόμα, στην Ελλάδα. Σύνθετα πτυχία που συνδυάζουν επιμέρους ειδικεύσεις από διάφορους κλάδους. Πτυχία που δεν οδηγούν απαραιτήτως σε κάποια επετηρίδα, αλλά επιτρέπουν στον κάτοχό τους να πατήσει σε δύο και τρία πεδία ταυτοχρόνως.
Ενα από τα επιχειρήματα που προέταξε η αντιπολίτευση είχε να κάνει με τον περιορισμό των εισακτέων στα πανεπιστήμια. Μπαίνουν, λέει, 40.000 λιγότεροι που θα οδηγηθούν στην ιδιωτική εκπαίδευση. Ναι, μόνο που όλοι αυτοί θα γέμιζαν τα ουζερί της ελληνικής περιφέρειας, αλλά θα τσαλαβουτούσαν στα στάσιμα νερά μιας ειδικότητας παντελώς αδιάφορης. Συνεπώς από το να ξοδεύουν τα λεφτά των γονιών τους σε επαρχιακές γκαρσονιέρες και ταβέρνες, ας τα επενδύσουν σε κάτι με μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Υπό μία προϋπόθεση. Ολο αυτό το σχέδιο να έχει πίσω του ουσία και όχι επιχειρηματική συμφέροντα που θα αποκτήσουν με franchise το brand ενός γνωστού πανεπιστημίου προσφέροντας υπηρεσίες κολεγίου.
Αυτός ο Μάρτιος, λοιπόν, μεταφέρει στοιχεία και εικόνες που, πριν από λίγο καιρό, θα ήταν στη σφαίρα του αδιανόητου. Η χώρα έχει ιδιωτικά πανεπιστήμια. Γίνονται γάμοι ομόφυλων ζευγαριών. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα πάει φαντάρος. Η Εκκλησία «ρίχνει πόρτα» στην πολιτειακή και πολιτική εξουσία, λες και θέλει να κάνει το πρώτο βήμα προς τον διαχωρισμό της από το κράτος. Αμήν, δέσποτα!
Και στέλνουμε στη Eurovision ένα κομμάτι που δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τι είναι και τι λέει. Ενα κομμάτι που πρωτίστως αγνοεί την επιταγή Μενδώνη για καθαρά και ανόθευτα ελληνικά τραγούδια. Τελικά κάποια πράγματα συμβαίνουν πολύ πριν την ώρα τους. Τώρα ήταν η στιγμή να στείλουμε τη Μαρινέλλα με το «Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου». Κρασί έχουμε. Μέσα στη θάλασσα είμαστε. Και από αγόρια άλλο τίποτα. Τα καλύτερα.
