Αν και βρισκόμαστε πλέον εν τω μέσω του θέρους και έναν μήνα μετά τις κάλπες, το πολιτικό σκηνικό της χώρας κάθε άλλο παρά ατμόσφαιρα θερινής ραστώνης αποπνέει.
Οι δημοσκοπήσεις ακόμη τρέχουν και τα ευρήματα δείχνουν ότι το τοπίο έχει ήδη μεταβληθεί για τη Νέα Δημοκρατία, χωρίς ωστόσο να διαφαίνεται η δυνατότητα μετάβασης σε άλλον πόλο.
Την προηγούμενη εβδομάδα το είδαμε στη δημοσκόπηση της Metron Analysis για το MEGA και προχθές το είδαμε και στις τάσεις της MRB ότι η ΝΔ δείχνει να παγιώνεται σε «περιβάλλον ευρωεκλογών», δηλαδή σε μια δύναμη στην εκτίμηση ψήφου που δεν ξεπερνά το 30%, άρα είναι πολύ πιο κοντά στο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών (28%) παρά στο αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών (41%).
Αυτό σημαίνει ότι η Νέα Δημοκρατία παραμένει μεν ένα πλειοψηφικό κόμμα, έχει απολέσει δε τα χαρακτηριστικά του κυρίαρχου κόμματος και η αυτοδυναμία σε μια επόμενη αναμέτρηση δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη. Οι πολίτες αποσύρουν τις θετικές τους αξιολογήσεις από το κυβερνών κόμμα με αιχμή τα ζητήματα της καθημερινότητας και η κυβέρνηση θα πρέπει να αναζητήσει κοινωνικές – αρχικά τουλάχιστον – συμμαχίες.
Στο πλαίσιο των τάσεων της MRB, το 67% των ερωτηθέντων καλεί την κυβέρνηση να αλλάξει πολιτική και μόνο το 27% θεωρεί ότι το πρόβλημα αφορά την ταχύτητα υλοποίησης μεταρρυθμίσεων, όπως η κυβέρνηση μετέφρασε το μήνυμα των ευρωεκλογών. Ο φόβος παραμένει κυρίαρχο συναίσθημα με αυξητική τάση σε σχέση με πριν από 6 μήνες, ενώ στην τρίτη θέση βρίσκεται το συναίσθημα της παραίτησης.
Και στις δύο μετρήσεις (Metron Analysis, MRB) η ακρίβεια αναδεικνύεται ως κυρίαρχο πρόβλημα, με σταθερή δε δυναμική, που έχει αρχίσει να αποκτά διαβρωτικά χαρακτηριστικά για τον πληθυσμό. Ακόμη και στο κομμάτι της ασφάλειας, παραδοσιακό «κάστρο» κεντροδεξιών και δεξιών κυβερνήσεων, είναι πολύ λιγότεροι οι πολίτες που θεωρούν ότι η κυβέρνηση λαμβάνει όλα τα μέτρα που θα μπορούσε βάσει των δυνατοτήτων της Ελληνικής Αστυνομίας.
Εντυπωσιακό όμως παραμένει το γεγονός ότι ενώ η κοινωνική ατζέντα που διαμορφώνεται είναι το απολύτως προνομιακό πεδίο κομμάτων της Αριστεράς και Κεντροαριστεράς, μοιάζει αδύνατο τόσο για τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και για το ΠαΣοΚ να καρπωθούν κάτι από τη φθορά της κυβέρνησης.
Αρα, για να συνοψίσουμε την εικόνα, κυρίαρχο κόμμα δεν έχουμε, δεύτερο πόλο δεν έχουμε, έχουμε όμως μια όλο και μεγαλύτερη δεξαμενή κοινωνικής δυσφορίας που αναζητεί τον χώρο για να εκφραστεί. Αποφασιστικής σημασίας για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα θα είναι οι εσωκομματικές εκλογές του ΠαΣοΚ και το κατά πόσο θα καταφέρει το κόμμα να αγκαλιάσει τις κοινωνικές προσδοκίες που έχουν αναπτυχθεί.
