Κεκλεισμένων των θυρών

Την επιμονή στην τακτική της λήψης κεκλεισμένων των θυρών των κρίσιμων αποφάσεων για τη λειτουργία των κορυφαίων οργάνων της ΕΕ απέδειξε για μία ακόμη φορά αυτό το απίστευτο θρίλερ για την επιλογή των προέδρων του Συμβουλίου, της Επιτροπής, του Ευρωκοινοβουλίου, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας και του επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας. Μια τακτική που αγνοεί πλήρως τις δημοκρατικές διαδικασίες και θέτει το κύριο ερώτημα για το ποιο είναι πλέον το νόημα να ψηφίζουν οι πολίτες για το Ευρωκοινοβούλιο, όταν η ψήφος τους αγνοείται επιδεικτικά, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι ισορροπίες μεταξύ των μεγάλων χωρών του σκληρού πυρήνα της Ενωσης και κυρίως του γαλλογερμανικού διδύμου. Τη στιγμή μάλιστα που οι πολίτες αισθάνονται ολοένα και περισσότερο ότι η ΕΕ εξελίσσεται σε έναν απόμακρο γραφειοκρατικό οργανισμό, γεγονός που ενισχύει τον ευρωσκεπτικισμό και την εθνικιστική προπαγάνδα.

Ολα αυτά μάλιστα συμβαίνουν όταν οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις, που εκπροσωπούσαν έως χθες την πλειοψηφία των ευρωπαίων πολιτών (και είχαν τον κύριο λόγο στα παζάρια για την κατανομή των κορυφαίων θέσεων στην ΕΕ, με κύριο μέλημα να διατηρηθούν οι απαραίτητες ισορροπίες) έχουν τώρα καταποντισθεί, ενώ οι νέες ανερχόμενες δυνάμεις των Πρασίνων και των Κεντρώων – Φιλελευθέρων δεν κατάφεραν, στη φάση αυτή, να επηρεάσουν τα πράγματα. Ετσι, μοιραία τον ρόλο αυτόν ανέλαβαν οι δύο ισχυρότεροι ηγέτες, δηλαδή ο Εμανουέλ Μακρόν και η Ανγκελα Μέρκελ, φθάνοντας σε έναν συμβιβασμό που εξασφαλίζει πρωτίστως τα δικά τους συμφέροντα, αλλά αναδεικνύει παράλληλα και τον ανερχόμενο δυναμισμό του γάλλου προέδρου και τη βαθμιαία αποδυνάμωση της γερμανίδας καγκελάριου, η οποία βρίσκεται τώρα αντιμέτωπη με την εξέγερση του σοσιαλιστή κυβερνητικού της εταίρου. Γεγονός που την υποχρέωσε να απόσχει (!) από την ψηφοφορία για την επιλογή της δικής της υπουργού Αμυνας, ενώ τώρα ανοίγει ο ασκός του Αιόλου για την επιβίωση αυτής της συγκυβέρνησης.