Καθώς λήγει το έτος 2024 και ανατέλλει το 2025 φαίνεται ότι παρά τη σχετική άνοδο του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος (ΑΕΠ) και τη μείωση της ανεργίας, που πάντως παραμένει υψηλή (γύρω στο 8%), ο γνωστός αναλυτής Κώστας Καλλίτσης όπως διαπιστώνει, αυτό που βιώνουμε δεν είναι ανάπτυξη και γι’ αυτό δεν έχει αντίκρισμα στην τσέπη των λαϊκών νοικοκυριών.
Οντας ουραγοί στην παραγωγικότητα ο κίνδυνος για εμάς είναι να μην ενισχύσουμε την παραγωγική βάση της οικονομίας μας, που παραμένει κολλημένη στη μονοκαλλιέργεια του τουρισμού συν την παραδοσιακή οικοδομή. Οταν Βουλγαρία και Ρουμανία πλημμυρίζουν από εκατοντάδες εταιρείες σύγχρονης τεχνολογίας, εμείς – διαπιστώνει ο κ. Καλλίτσης – χαιρόμαστε που έρχονται Ισραηλινοί να αγοράσουν ακίνητα ή που θα εγκατασταθεί ένα data center, το οποίο θα καταναλώνει όσο ηλεκτρισμό χρειάζεται μια μικρή πόλη και θα εκμεταλλεύεται τη φθηνή εξειδικευμένη εργασία ή που ξένα κεφάλαια, ιδιωτικά ή κρατικά, εξαγοράζουν σχολεία, νοσοκομεία, μέχρι λιμάνια, χωρίς όμως να αυξάνουν το παραγωγικό δυναμικό της χώρας. Αυτό κατά τον σχολιαστή μόνο κατ’ ευφημισμόν μπορεί να χαρακτηριστεί ανάπτυξη, αλλά δεν είναι.
Και γι’ αυτό δεν έχει αντίκρισμα στην τσέπη των λαϊκών νοικοκυριών. Μόνο στη διετία της πανδημίας διανεμήθηκαν 50 δισεκατομμύρια ευρώ για να στηριχθούν επιχειρήσεις και νοικοκυριά, αλλά χωρίς αυστηρότητα και εισοδηματικά κριτήρια. Οι παροχές από Ταμείο Ανάκαμψης, ΕΣΠΑ και νέα ΚΑΠ πρόσφεραν πάνω από 100 δισεκατομμύρια ευρώ. Μ’ αυτά θα μπορούσε να αναγεννηθεί η χώρα, αλλά αυτό το θαύμα δεν έγινε.
Σήμερα η Ελλάδα παραμένει βαριά υπερχρεωμένη, με δημόσιο χρέος πολύ μεγαλύτερο από εκείνο που μας έστειλε στα βράχια το 2009-2010, βεβαρημένη με άλλο τόσο ιδιωτικό χρέος, με διευρυμένη φτώχεια λόγω χαμηλών μισθών, με την τρίτη υψηλότερη ανεργία μεταξύ των 38 χωρών του ΟΟΣΑ, ουραγός στην παραγωγικότητα, με σοβαρά προβλήματα διαφάνειας, λειτουργίας των θεσμών και απελπιστικά διευρυμένη αναπαραγωγή διαφθοράς.
Οσον αφορά το «καμάρι» μας, τη δημοσιονομική σταθερότητα, αυτή οφείλεται στο ότι στηρίζεται σ’ ένα από τα πιο άδικα φορολογικά συστήματα, που ισχύουν στις χώρες του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) και σ’ ένα εξαθλιωμένο κοινωνικό κράτος. Γι’ αυτό ακριβώς δεν είναι και αυτή σταθερή όσο φαίνεται.
Και ο σχολιαστής καταλήγει: Σε μια κανονική χώρα με ελαφρών βαρών οικονομία, που πετυχαίνει μόλις λίγα δέκατα μεγέθυνση μεγαλύτερη από τις ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές οικονομίες, θα αξιοποιούσαν τη συγκυρία για να οχυρωθούν ακόμα περισσότερο αντί να κομπάζουν ότι είναι ίσα και όμοια με τους πραματευτάδες.
Οι διαπιστώσεις αυτές είναι απογοητευτικές, αλλά καθώς εισερχόμαστε σε νέον έτος ας ευχηθούμε ότι οι κυβερνώντες, αλλά και η αντιπολίτευση, θα σκύψουν με μεγαλύτερη σοβαρότητα στα προαναφερθέντα προβλήματα και θα τα αντιμετωπίσουν κατά τον αποτελεσματικότερο τρόπο. Καλή Χρονιά, αγαπητοί αναγνώστες μου.
