Η τέχνη του ξεκατινιάσματος
Διασκεύασε, λένε, τους «Σφήκες» του Αριστοφάνη για να σατιρίσει «πρόσωπα της επικαιρότητας». Αλλά ποια πρόσωπα, ποιας επικαιρότητας; Κρίνοντας από τα ονόματα που περιέλαβε η Λένα Κιτσοπούλου στο κείμενό της, είναι μάλλον αυτά που θρέφουν τη ζώνη του τηλεοπτικού λυκόφωτος και ψωμίζουν τον κατιμά των σόσιαλ μίντια. Η Κιτσοπούλου, με απλά λόγια, βλέπει πολλή τηλεόραση και σκρολάρει πολύ στο twitter – αυτή την τηλεόραση και σε αυτό το twitter. Και με αυτά τα υλικά κατασκεύασε έναν κλασικό ανθρωπότυπο, του «Ελληναρά», αλλά και μια ελληναράδικη παρλάτα που απήγγειλε η ίδια απολύτως σοβαρά και πολύ οργισμένα στο φινάλε. «Σφήκες» του Αριστοφάνη; Οχι, «Μια Ελληναρού στην Επίδαυρο». Αρχαίο δράμα; Οχι, σκέτο δράμα. Αλλά υψηλή τέχνη, ναι. Η υψηλή τέχνη του ξεκατινιάσματος.
Το μέταλλο του «βρωμοπασόκου»
Είναι ένα από τα λαμπρά δείγματα της διεύρυνσης α λα ΣΥΡΙΖΑ – ή τουλάχιστον έτσι όπως εννοούσε να την επιβάλλει στο κόμμα του ο Αλέξης Τσίπρας. Διότι ο Στέφανος Τζουμάκας όχι μόνο ανταποκρίθηκε το 2019 στο κάλεσμα του τότε αρχηγού για «συστράτευση όλων των δημοκρατικών δυνάμεων». Επιπλέον, και αφού ψήθηκε στα συριζαϊκά νάματα επί μία τριετία, ορίστηκε επικεφαλής της Επιτροπής Πολιτικής Στρατηγικής και Ανάλυσης του κόμματος. Πόσο να απέχει από μια τέτοια περίοπτη θέση η ηγεσία; Σε αυτή τη λογική, και όχι στη «λογική Τζουμάκα», όπως θα μπορούσε να πιστέψει κανείς, απαντά η υποψηφιότητα Τζουμάκα. Η οποία, επιπροσθέτως, ενισχύεται από το πολιτικό μέταλλο του υποψηφίου. Εξαπολύει, ας πούμε, μύδρους εναντίον των «βρωμοπασόκων» ο Τζανακόπουλος και παρεξηγείται ο Σπίρτζης αλλά όχι ο Τζουμάκας που ήταν υποψήφιος πρόεδρος του ΠαΣοΚ το αμαρτωλό 2012. Υποψήφιος πολλών κομμάτων ο Τζουμάκας. Αλλά, κυρίως, «βρωμοπασόκος»-τεφάλ.
Τοπική ΣΥΡΙΖΑ στο Λος Αντζελες
Μέχρι πρόσφατα μπορεί και να έλεγε πως θα έχει σειρά «συναντήσεων και επαφών με παράγοντες της ομογένειας». Ετσι τουλάχιστον μαρτυρά το παρελθόν, όταν είχε συνδυάσει ως πρωθυπουργός τη Σύνοδο των χωρών του Νότου με τη Ντίσνεϊλαντ και ως αρχηγός της αντιπολίτευσης τον Λούλα με ένα παρατεταμένο ξέσκασμα στη Βραζιλία. Τώρα πια όμως ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει τέτοιες δουλειές. Το ταξίδι στην Καλιφόρνια είναι διακοπές του πιο πούρου είδους. Δυο εβδομάδες αναψυχή για τις οποίες δεν θα χρειαστεί καμία δικαιολογία – να οργανώσει, ας πούμε, την τοπική του ΣΥΡΙΖΑ στο Λος Αντζελες. Καθώς όμως το κόμμα ψάχνει τις τοπικές του ακόμη και στο Πέραμα, δεν μπορεί να μην υποθέσει κανείς πως πολιτικά το ταξίδι δεν μοιάζει με καλιφορνέζικο πουκάμισο αλλά με τη μαύρη πέτρα που ρίχνει κανείς πίσω του. Λογικό. Χίλιες φορές οι καρχαρίες του Ειρηνικού παρά τα πιράνχας της Κουμουνδούρου.
Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή
Για τις φιλοδοξίες του Κώστα Καραμανλή δεν μπορεί να βγάλει εύκολα συμπέρασμα κανείς – θα λέγαμε, εξ αντικειμένου πλέον, πως η υπόθεσή του σηκώνει τσιγάρο. Αντιθέτως, οι φιλοδοξίες του συνεταιρισμού καπνοπαραγωγών, στον οποίο συμφώνησε να προσφέρει τις υπηρεσίες του, είναι πολύ υψηλές: συνεταιρισμός με (πρώην) πρωθυπουργό και την (πρώην) αίγλη του δεν υπάρχει πουθενά στον πλανήτη. Εξίσου υψηλές όμως φαίνεται να είναι και οι απαιτήσεις των καπνοπαραγωγών. Η παράθεση προσόντων στην ανακοίνωση της πρόσληψης μαρτυρά πως ο συνεταιρισμός μελέτησε ενδελεχώς το βιογραφικό του υποψήφιου προέδρου του. Πρωθυπουργός την περίοδο 2004-2009; Αρα, λογικά, θα έχει και «διοικητική εμπειρία» και «διεθνείς επαφές» και «μεγάλο ενδιαφέρον για τον πρωτογενή τομέα». Ο νέος πρόεδρος θα κριθεί ασφαλώς στην πράξη. Εχοντας όμως εξασφαλίσει ήδη την έγγραφη διαβεβαίωση των εργοδοτών του πως καμία (πρώην) δουλειά δεν είναι ντροπή.
Η Κατερίνα Παπακώστα κάνει χρήση της θερινής αδείας της.
