Μάννα εξ ουρανού είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ ο Στέφανος Κασσελάκης. Δεν λέω βέβαια ότι στο πρόσωπό του βρίσκει η Αριστερά τον επόμενο εμβληματικό ηγέτη της (γι’ αυτό πολύ αμφιβάλλω, αλλά στο τέλος της ημέρας οι εκλογείς θα αποφασίσουν). Αλλά γιατί χάρη στην υποψηφιότητά του θυμηθήκαμε πως το αποδυναμωμένο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάνει εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού.
Με τέτοια υποτονικότητα και σε συνθήκες αφενός θερινής ραστώνης, αφετέρου τεράστιας περιβαλλοντικής καταστροφής στη χώρα, δέκα ημέρες πριν από τις κάλπες, κι αν δεν υπήρχε Κασσελάκης, θα έπρεπε να τον εφεύρουν. Σε μια πιο τραβηγμένη, κινηματογραφική εκδοχή των γεγονότων δηλαδή, ο Κασσελάκης θα μπορούσε να είναι ακόμη και ένα πρώτης τάξεως εύρημα των τεσσάρων υποψηφίων μπας και ασχοληθεί ο κόσμος με την κούρσα διαδοχής.
Για τον ίδιο τον πρωταγωνιστή τώρα, πολλά μπορούν να ειπωθούν. Αν ήταν κείμενο, θα μπορούσε κάλλιστα να υποθέσει κανείς πως το έγραψε το ChatGPT (στα ελληνικά όμως που είναι ακόμη άτεχνο, ξεκούρδιστο). Αν στο βιντέακι του αντικαταστήσει κανείς τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Δημοκρατία ή το ΠαΣοΚ, δεν «κλωτσάει» τίποτε. Στέκεται όλο μια χαρά για τις επόμενες εσωκομματικές εκλογές των άλλων δύο κομμάτων. Και έπειτα αν βάλεις συνέντευξή του και κλείσεις τα μάτια, η εκφορά θυμίζει ΓΑΠ. Κι ο Τσίπρας βέβαια θα πεις, θύμιζε τον πατέρα του ΓΑΠ.
Τέλος πάντων, μετά τις πρώτες εμφανίσεις του, μπορεί ο καθένας να κρίνει. Μπορεί ο οποιοσδήποτε με το «καλημέρα» στην πολιτική να διεκδικεί την ηγεσία ενός κόμματος; Κι αν υποβληθεί η υποψηφιότητα, θα τύχει τέτοιας ευρύτατης κάλυψης; Πόσο σύνηθες είναι να παίρνει ένας – κατά δήλωσή του – κατεστραμμένος οικονομικά άνθρωπος, δάνειο με προσωπική εγγύηση για να αγοράσει βαπόρια (και αν είναι τόσο απλό, εμείς, φίλε αναγνώστη, πώς χάσαμε τέτοια ευκαιρία;); Πόσο συνεπές είναι να σιχάθηκες το κεφάλαιο και ακολούθως, αντί να πας ψαράς στην Ηρακλειά, να γίνεις εφοπλιστής; Μπορεί βέβαια να ήθελε να ρίξει το σύστημα από μέσα. Πολλά τα ερωτήματα, ακόμη περισσότερες οι πιθανές απαντήσεις. Ο,τι κι αν πιστεύει κανείς για το πρόσωπο της εβδομάδας πάντως, υπάρχουν δύο παρατηρήσεις που γίνονται, νομίζω, καθολικά αποδεκτές: Κατ’ αρχάς, στη χώρα μας, ενδεχομένως και με σοβαρή ευθύνη ημών των δημοσιογράφων, ό,τι δηλώσεις είσαι.
Το δεύτερο και σημαντικότερο είναι το πόσο διψάμε για κάτι νέο. Ο,τι κι αν είναι αυτό. Ψοφάμε για νέο αφήγημα, για ένα νέο πρόσωπο που κάπως θα καταφέρει να ταράξει τα νερά. Αν αυτό δεν είναι απόδειξη παρατεταμένης πολιτικής ξηρασίας και τέλματος, τότε τι είναι;
