Πού σταματάει το «η ζωή προχωράει»; Κάπου πρέπει να σταματάει όχι επειδή σταματάει η ζωή αλλά κάπου πρέπει να λες κι ένα «δεν γίνεται να συνεχίσει έτσι». Με δύο πολέμους σε εξέλιξη στις παρυφές της Ευρώπης και με μια καθημερινότητα που δεν σου επιτρέπει πάντα να γυρίζεις το βλέμμα σου στον κόσμο, σπρώχνεις τις μέρες να φύγουν.
Αριστερά στη σελίδα τα σκοτωμένα παιδιά στη Γάζα, δεξιά το νέο φορολογικό που δεν είναι επουσιώδες όταν χαρίζει ή στερεί μικρές ανάσες οικονομικής ανακούφισης για την οικογένειά σου, είμαστε ένα άθροισμα γεγονότων, υποκείμενα που ζυγίζονται επάνω μας αποφάσεις.
Ειδικά όταν αισθάνεσαι πως η κορυφή είναι πίσω σου και έχεις αρχίσει να ρολάρεις στην κατηφόρα της άλλης πλαγιάς, ότι όσο δυναμώνουν τα παιδιά σου εσύ χάνεις σε σφρίγος, σε χρόνο, σε ενδεχόμενα, σε νιάτα με λίγα λόγια, προσπαθείς να πατήσεις ένα pause για να μπορέσεις να καταλάβεις πού ακριβώς είσαι, τι είσαι.
Οχι τι ήθελες να γίνεις, δεν υπάρχει χρόνος για τέτοιες σπατάλες, αλλά ποιος έγινες «μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου».
Ζηλεύω εκείνους που έχουν περιέργεια για το μέλλον, που προσπαθούν να προβλέψουν πώς θα είναι ο κόσμος σε εκατό χρόνια, αν θα καταφέρουμε να πετάξουμε, να διακτινιστούμε, να νικήσουμε τον θάνατο για λίγο καιρό ακόμα. Μου ακούγονται τόσο πολυτελείς σκέψεις!
Αγαπάω εκείνους που φαντάζονται το άπιαστο, το αδιανόητο και πιστεύουν πως είναι δυνατό, πως θα τα καταφέρουμε αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με το μέλλον, είναι αυστηρά παρόν.
Η προσωπική σου ιστορία μπλοκάρει στους κόμπους της αφήγησής της. Εχουμε μακρά παράδοση και χάρισμα σε αυτή τη χώρα να αφηγούμαστε ιστορίες αλλά όχι τη δική μας. Στη δική μας πρέπει να διαχωρίσουμε αυτό που νομίζουμε, αυτό που αρνούμαστε να παραδεχτούμε, από αυτό που πραγματικά συνέβη.
Εχουμε επίσης ταλέντο στο να στριμώχνουμε την πραγματικότητα στο παγιωμένο χρωματολόγιό μας. Σαν να βάφεις γαλάζιο το παιδικό δωμάτιο αλλά τελικά έρχεται κορίτσι και αντί να το ξαναβάψεις ροζ φτιάχνεις μια αλλόκοτη και πρόχειρη θεωρία, όχι ότι το χρώμα δεν παίζει ρόλο και είναι στερεότυπο, αλλά ότι στα κορίτσια ταιριάζει περισσότερο το μπλε.
Υπάρχει μια βουή σαν να έρχεται από ένα υπόγειο ποτάμι, σαν να ετοιμάζονται τεκτονικές αλλαγές και έχουμε περιοριστεί στον ρόλο του σχολιαστή. Μας αρκεί ο ρόλος του καλού αφηγητή της καταστροφής του. Δεν εσχατολογώ, δεν ζούμε και στη χειρότερη εποχή, αλλά κανείς δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια στο φούσκωμα της βίας που σκάει από παντού. Στον μεγάλο κόσμο και στον ταπεινό μας μικρόκοσμο.
Στην Ουκρανία, στη Γάζα, στην Πανεπιστημίου. Στις βόμβες που σφυρίζουν πάνω από κεφάλια αλλά και στον περιορισμό και την αμφισβήτηση δικαιωμάτων στις δυτικές μας κοινωνίες, σε θέματα που θεωρητικώς είναι λυμένα από τον Διαφωτισμό. Αλλά δεν είναι, δεν υπάρχουν οριστικές νίκες. Αν κι εμείς πιστεύουμε για τους εαυτούς μας πως είμαστε οριστικοί.
